ตอนที่ 447 โจมตียามวิกาล

เย่ชานั้นเป็นนักฆ่า ดังนั้นภายในเวลาเสี้ยวินาที เขาก็สามารถจับไปยังคอของฉิวหรงว่านเสวี่ยและหักคอของนางได้



ระดับการบ่มเพาะของเขานั้นสูงกว่าฉิวหรงว่านเสวี่ยดังนั้นช่วงเวลาที่เขาลงมือ นางนั้นแน่นอนว่าไม่สามารถทำอะไรได้



ทว่าก่อนที่มือของเขาจะไปถึงคอของนาง ทันใดนั้นมันก็ค้างอยู่กลางอากาศ มีอีกมือมาจับข้อมือของเขาเอาไว้



หลี่ฉีเย่ทันใดนั้นก็ปรากฏอยู่ข้างเตียงราวกับว่าเขาอยู่ที่นี่มีตลอดเวลา การถูกจับข้อมืออย่างกระทันหันทำให้นักฆ่าอย่างเย่ชาก็ยังตกตะลึง หลังจากเห็นหลี่ฉีเย่ การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก คนที่เขาไม่เคยให้ความสนใจกับสามารถจับข้อมือของเขาได้อย่างง่ายดาย



" แกร๊ก ! " หลี่ฉีเย่นั้นหักของมือของเย่ชาอย่างไม่แยแส



" กร๊อบ ! " จากนั้นเขาก็กระชากข้อมือของเย่ชาออกมา ทำให้เลือดนั้นสาดกระจายและเย่ชาส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสาร " อ้ากก ! "



ไม่ว่าจะอย่างไรสัญชาตญาณของเย่ชาบอกให้เขารีบหนีโดยเร็ว หลังจากมือของเขาถูกหลี่ฉีเย่กระชากไปเขาก็กลายเป็นควันและหายไปอย่างรวดเร็ว



หลี่ฉีเย่โยนมือที่กระชากออกมาทิ้งไปและมองไปยังฉิวหรงว่านเสวี่ยที่กำลังหน้าซีดและหวาดกลัว เขาเอ่ยถาม " เจ้าเป็นไรหรือไม่ ? "



ฉิวหรงว่านเสวี่ยพยามฟื้นสติของนางและพยักหน้า เขาทันใดนั้นก็คว้าเอวนางไว้แล้วกระซิบ " พวกเราจะไปล่ามัน " จากนั้นเขาก็หายไปทันที



หลังจากออกจากห้องเย่ชาหนีไปทางตะวันออกของเมือง ในฐานะนักฆ่าทั้งความเร็วและการลงมือของเขานั้นอยู่ในระดับสูง คนที่อยู่ในระดับการบ่มเพาะเดียวกันไม่สามารถทำอะไรเขาได้



เย่ชานั้นขาดอีกเพียงหนึ่งก้าวจะเข้าสู่ระดับองค์รักษ์น้อยและแม้จะยังไม่ได้รับมันพลังของมันมา แต่ด้วยทักษะของนักฆ่า เขาก็ยังสามารถฆ่าราชันเทพสวรรค์ก่อนหน้านี้ได้



แต่คืนนี้ เขากับพบคนที่น่ากลัว เขานั้นเข้าใจได้ทันทีว่าศัตรูของเขาน่ากลัวอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจหนี



ช่วงเวลาที่เขาคิดว่าตัวเองหนีและปลอดภัยแล้ว เสียงที่เกียจคร้านของหลี่ฉีเย่ก็ดังมาจากด้านหลัง " เจ้าคิดว่าจะหนีข้าได้ ? "



ขณะที่มือหนึ่งกำลังอุ้มฉิวหรงว่านเสวี่ย หลี่ฉีเย่นั้นทะยานข้ามชั้นฟ้าและหมู่นภาอย่างง่ายดาย เพียงการเคลื่อนไหวเดียวเขาก็มาถึงตัวเย่ชาอย่างง่าย



แม้ว่าเย่ชานั้นจะเร็ว ความเร็วของเขานั้นก็ยังอ่อนแออย่างมากหากเทียบกับหลี่ฉีเย่ที่บ่มเพาะกายาไร้นภาอมตะ กายาที่รวดเร็วที่สุดในโลก เขาจึงจับเย่ชาได้อย่างง่ายดาย



พรสวรรค์ของเขานั้นบ่มเพาะหกปักษาสยายปีก คัมภีร์จักรพรรดิด้านความเร็ว แม้ว่ามันจะไม่สมบูรณ์และช้ากว่ากายาไร้นภาอมตะ แต่มันก็ยังเร็วกว่าเย่ชาอย่างมาก



เย่ชากลายเป็นหวาดกลัวเมื่อเห็นหลี่ฉีเย่มาปรากฏตัวด้านหลังเขาอย่างง่ายดาย เขานั้นปล่อยสายฟ้าสังหารใส่หลี่ฉีเย่ ทว่าหลี่ฉีเย่ก็หลบมันอย่างง่ายดาย



ปักษาทันใดนั้นก็พุ่งขึ้นกลางอากาศและใช้รูปแบบความมืด ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ หลี่ฉีเย่ก็ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองนั้นหายไปและประชิดตัวเย่ชาอย่างรวดเร็ว



จากนั้นเขาก็กระทืบใส่หลังของเย่ชาโดยปราศจากการใช้กายาอเวจีอมตะ ความแข็งแกร่งธรรมดาและความเร็วนี้ก้เพียงพอแล้ว



" ปัง! "



ด้วยการถูกกระทืบอย่างแรง ร่างของเย่ชาทันใดนั้นพุ่งลงพื้น ก่อนจะสร้างเป็นหลุมขนาดยักษ์



เสียงของกระดูกที่แตกหักดังออกมา ลูกแตะนี้ทำลายกระดูกในร่างกายของเขาแทบทั้งหมด ทำไมเขาแทบจะไม่มีชีวิต ไม่ว่าอย่างไรเย่ชาก็ไม่กล้าหยุดอยุ่กับที่ เขากัดฟันอีกครั้งก่อนจะกลายเป็นควันและหลบหนีด้วยความเร็วสูงสุด



" เกิดอะไรขึ้น ? " เย่ชาที่กระแทกลงพื้นส่งเสียงดังจนผู้ฝึกตนภายในเมืองตื่นตระหนก พวกเขาทันใดนั้นก็ออกมาดูและสังเกตุเห็นการไล่ล่า



มีควันปรากฏขึ้นในอากาศ บางคนรู้ได้ทันทีว่าเป็นเย่ชา " นั้นมัน...เย่ชาไม่ใช่รึ ? "



ผู้ฝึกตนหลายคนไม่อยากจะเชื่อสายตาเมื่อเห็นฉากนี้ เย่ชานั้นเป็นนักฆ่าที่เชียวชาญ และมีชื่อเสียงอย่างมากในหมู่รุ่นเยาว์ วันนี้เขากับวิ่งสุดชีวิตเพื่อหนีการไล่ล่าจากบางคน ใครบางจะเชื่อเรื่องนี้ ?



หลังจากเห็นหลี่ฉีเย่ บางคนที่เคยรวมงานประมูลก็ตระหนักได้ " นั้นไม่ใช่...เจ้าสารเลวนั้นรึ ? "



หลายคนกลายเป็นประหลาดใจ ในเวลานั้นพวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับหลี่ฉีเย่ อัจฉริยะรุ่นเยาว์รู้สึกว่ามนุษย์สารเลวคนนี้อ่อนแออย่างมาก ในชายแดนใต้เผ่าพันธ์มนุษย์นั้นช่างอ่อนแอ ดังนั้นเผ่าพันธ์ผีจึงไม่เห็นวพวกเขาอยู่ในสายตา



" จริงด้วย...ไม่น่าเชื่อ " แต่ตอนนี้เมื่อดูเย่ชาวิ่งหนีหลี่ฉีเย่ราวกับสุนัขทำให้พวกเขาตกตะลึง



ด้วยมือข้างหนึ่งที่โอบกอดฉิวหรงว่านเสวี่ย หลี่ฉีเย่ก็ยังจับเย่ชาอย่างง่ายราวกับแมววิ่งไล่หนู



" เจ้าคิดว่าเจ้าจะไปได้ไกลเท่าไหร่กัน ? " หลี่ฉีเย่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็ยิ่งแสงออกจากนิ้ว



" ตุบ ! " เย่ชานั้นไม่มีโอกาสที่จะหลบ " อ้ากก!! " หลุมเลือดนั้นปรากฏออกมาบนอกของเย่ชาที่โดดลำแสงของหลี่ฉีเย่



เย่ชากรีดร้องอย่างเจ็บปวด แต่เขาก็ยังไม่กล้าที่จะหยุด และลากร่างกายที่อาบเลือดของเขาวิ่งต่อไป



ฉิวหรงว่านเสวี่ยนั้นกลายเป็นถูกแช่แข็งและลืมไปว่าถูกหลี่ฉีเย่กอด เย่ชานั้นเป็นนักฆ่าที่มีชื่อเสียงในโลกใต้พิภพศักดิ์สิทธิ์ เขาเพียงลำพังนั้นสามารถฆ่าเผ่าเงาหิมะทั้งเผ่าโดยไม่มีใครหยุดเขาได้



ตอนนี้ เมื่อเขาสู้กับหลี่ฉีเย่ เย่ชาทำได้เพียงกลายเป็นสุนัขอ่อนแอและไร้ทางสู้



" นี้...เจ้ามนุษย์สารเลวนี้มันมีตัวตนแบบใดกัน ? ทำไมเขาถึงได้น่ากลัวขนาดนี้ ? " ผู้ฝึกตนที่ชมอยู่ทั้งหมดเปลี่ยนการแสดงออกของพวกเขา พวกเขานั้นติดตามทั้งสองไปเพื่อจะเป็นสักขีพยาน



ความจริงการที่พวกเขาประหลาดใจนั้นเป็นเรื่องปกติมาก เย่ชานั้นเป็นผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่ง อย่างน้อยที่สุดก็ในหมู่ผู้เยาว์ แต่โชคร้ายที่หลี่ฉีเย่เป็นคนที่สามารถฆ่าองค์รักษ์เทพสวรรค์ได้เพียงการกระดิกนิ้ว นอกจากนี้เย่ชานั้นยังขาดคัมภีร์จักรพรรดิและสมบัติจักรพรรดิระดับชีวิต ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งขนานไหนเขาก็ไม่สามารถต้านทานหลี่ฉีเย่ได้



ด้วยการบ่มเพาะระดับเดียวกัน ผู้ฝึกตนที่มีคัมภีร์จักรพรรดิหรือสมบัติจักรพรรดิระดับชีวิตจะสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างง่าย แม้ว่าศัตรูจะมีระดับสูงกว่าก็ไม่สามารถหนีชะตากรรมนี้ได้



" ปัง ! " สุดท้าย ร่างกายของเย่ชาก็ทรุดและเข้าไปยังศาลพร้อมกับตะโกน " ศิษย์พี่โม่ ช่วยข้าด้วย ! " เขาทรุดตัวลงหลังจากเอ่ยคำเหล่านี้



มีบางคนออกมาช่วยเขา นี้คือโม่หลี่ต้า พวกเขานั้นมีความสัมพันธ์ที่ดี ในช่วงเวลาเป็นตายเย่ชาเลือกที่จะมาหาเขา



หลังจากพยุงเย่ชาขึ้นมาได้ โม่หลี่ต้าสังเกตเห็นว่าหลี่ฉีเย่ได้มาถึงสถานที่แห่งนี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความบิดเบี้ยว



โม่หลี่ต้านำเย่ชาเข้าไปในห้องจากนั้นก็ออกมาขว้างเส้นทาง หลี่ฉีเย่หัวเราะจากบนฟ้าและมองลงมายังโม่หลี่ต้าและประกาศ " ส่งตัวเย่ชามา ! "



โม่หลี่ต้าตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา " เด็กน้อย คนตายนั้นมีอยู่มากมายและไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากเจ้าต้องการแก้ไขความข้องใจกับศิษย์น้องเย่ชา เช่นนั้นก็รอวันอื่น ไม่ใช่คืนนี้ ! "



เย่ชานั้นเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าโลหิต ขณะที่โม่หลี่ต้ามาจากเผ่าปีศาจสวรรค์ ทั้งสองเผ่านี้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งทั้งนิกายเยือนราตรีและประตูนภาปีศาจนั้นพันธมิตรกัน พวกเขานั้นเป็นพันธมิตรกันเพราะว่าเผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก เชื้อสายจักพรรดริอมตะอย่างนิกายพันแม่น้ำหวนและภูเขาอาณาจักรอมตะ ที่ประกอบไปด้วยมนุษย์ ปีศาจและวิญญาณเสน่ห์



ด้วยเหตุผนี้เผ่าโลหิต เผ่าหินยักษ์และเผ่าปีศาจสวรรค์จึงได้เป็นพันธมิตรกัน ตอนนี้เย่ชาต้องการความช่วย โม่หลี่ต้าจึงไม่อาจปล่อยเขาไปได้



หลี่ฉีเย่หัวเราะและส่ายหัวเอ่ย " นั้นเป็นไปไม่ได้ เมื่อมีคนกล้ายั่วยุข้าเช่นนั้นเส้นทางของพวกมันคือต้องตาย ทว่ามันมีสองทางเลือก..ตายอย่างรวดเร็วและไม่เจ็บปวดหรือสอง...ตายอย่างทรมานที่สุด ! "



" ช่างเป็นคำกล่าวที่หยิ่งยโส ! " การแสดงออกของโม่หลี่ต้ากลายเป็นจมลงและเอ่ยเสียงเย็นชา " เจ้าเด็กน้อย เจ้าควรจะถอยกลับไปซะ ! เจ้าควรจะรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ดินแดนเมฆเหิน แต่เป็นชายแดนใต้ ! โลกของเผ่าผี ! "



โม่หลี่ต้านั้นแสดงตัวเป็นศัตรูอย่างเห็นได้ชัด เขานั้นเป็นอัจฉริยะในหมู่รุ่นเยาว์และมีสหายไม่น้อยอยู่ในเผ่าผี



หลี่ฉีเย่อมยิ้มและเอ่ยอย่างสบายๆ " หางนี้เป็นชายแดนใต้แล้วไง ? แม้ว่าทั้งเก้าโลกจะยิ่งใหญ่ ข้าจะไปเหยียบทุกที่ที่ข้าอยากจะไป ข้าสามารถเหยียบย่ำที่ใดก็ได้หากข้าต้องการ ! "



" ช่างโอหัง ! " เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์นั้นมาถึงในเวลานี้ เขานั้นแน่นอนว่าไม่ต้องการช่วยเหลือเย่ชา ทว่าหลังจากเห็นหลี่ฉีเย่คนที่ทำลายการแลกเปลี่ยนของเขาก่อน นี้ทำให้เขาเลือกช่วยเย่ชา ตอนนี้เจ้าชายอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับคำกล่าวที่หยิ่งยโสของเจ้าสารเลวนี้



นายน้อยกระดูกทองคำก็ยังมาที่นี่พร้อมกับอัจฉริยะคนอื่นๆ เมื่อเกิดความวุ่นวายขึ้น



ถูกมองด้วยสายตาจำนวนมาก ฉิวหรงว่านเสวี่ยที่ถูกหลี่ฉีเย่โอบกอด อดไม่ได้ที่ร่างกายจะร้อนผ่าวและใบหน้าของนางแดงก่ำ หลี่ฉีเย่นั้นไม่ได้สนใจเจ้าชายและเอ่ยกับโม่หลี่ต้า " ความอดทนของข้ามีจำกัด ส่งตัวเย่ชามา อย่าได้ทำตัวสร้างปัญหา "



" สร้างปัญหา ? " โม่หลี่ต้าหัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมกับก้าวไปด้านและปลดปล่อยกลิ่นอาย



" ปัง ! " ร่างกายของเขาทันใดนั้นก็ปลดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์



" เขาเป็นองค์รักษ์น้อย ! " เห็นวงแหวนศักดิ์สิทธิ์สองวันที่ล้อมรอบตัวโม่หลี่ต้าอยู่ ผู้เยาว์จำนวนมากกลายเป็นตกตะลึง โม่หลี่ต้าสามารถกลายเป็นอัจฉริยะน้อยได้ด้วยอายุเท่านี้ นี้หมายคตวามว่าเขาเป็นอัจฉริยยะที่น่าประทับใจ..