ตอนที่ 448 บดขยี้ด้วยหนึ่งมือ
เพราะมันต้องการเก้าวงแหวนศักดิ์สิทธิ์เพื่อยังระดับองค์รักษ์น้อยขั้นสมบูรณ์ การที่โม่หลี่ต้ามีสองวงแหวนศักดิ์สิทธิ์ด้วยอายุเท่านี้นับว่าน่าประทับใจอย่างมาก
เผ่าปีศาจนภาเป็นหนึ่งในสาขาของเผ่าปีศาจสวรรค์ พวกเขานั้นมีร่างกายกำยำเหมือนยักษ์ ด้วยสองวงแหวนที่หมุนรอบตัวและห่วงสีทองบนหัว พลังงานในสายเลือดของโม่หลี่ทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก เขานั้นราวกับแรกที่ดุร้ายที่สามารถทำลายภูเขาและบดขยี้ปฐพีด้วยแรงกดดันที่รุนแรง !
" โม่หลี่ต้าช่างดุร้ายอย่างยิ่ง ! " หลายอุทานหลังจากได้เห็นพลังของเขา โม่หลี่ต้านั้นมีชื่อเสียงอย่างมากเนื่องจากเขาไม่ได้ลอบสังหารอย่างเช่นเย่ชา
เขามองไปยังหลี่ฉีเย่และเอ่ยอย่างไม่แยแส " เจ้าควรจะรีบจากไปก่อนหน้า ตอนนี้มันสายไปแล้ว "
" โอ้ว ? เช่นนั้นจะเกิดอะไรขึ้นหากข้าอยู่ ? " หลี่ฉีเย่มองกลับมาและอมยิ้มเอ่ย
" หากเจ้าขอโทษศิษย์น้องเย่ชา เช่นนั้นข้าจะไว้ชีวิตเจ้า หากไม่..วันนี้เจ้าจะกลายเป็นศพ ! ในชายแดนใต้ มนุษย์นั้นเป็นเพียงแมลงตัวหนึ่ง ! " โม่หลี่ต้าประกาศอย่างเย็นชา
หลี่ฉีเย่หัวเราะเสียงดังและเอ่ย " เจ้าเป็นปีศาจสวรรค์ก็ยังคงเลียขาของเขาเผ่าพันธ์ผี หากบรรพบุรุษของเผ่าปีศาจสวรรค์ได้ยิน พวกเขาจะต้องรู้สึกอัปยศอย่างแน่นอน "
โม่หลี่ต้ากลายผงะ จากนั้นเขาก็คำรามพร้อมกับเรียกจารึกขนาดใหญ่ออกมาจากประตูพรสวรรค์ของเขา มันพุ่งสูงขึ้นและกลายเป็นภูเขาขนาดใหญ่ นี้คืออาวุธพรสวรรค์ของโม่หลี่ต้า จารึปีศาจนภา
" ปัง ! " ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นเมื่อจารึกนี้ปรากฏออกมา มันถูกห้อมลอมไปด้วยพลังงานจากวงแหวนศักดิ์สิทธิ์
" ภูเขาปีศาจนภาศักดิ์สิทธิ์ ! " บางคนอุทานหลังจากเห็นอาวุธพรสวรรค์ของโม่หลี่ต้า " นี้คืออาวุธพรสวรรค์ของโม่หลี่ต้า มันประกอบไปด้วยเต๋าสวรรค์ ! บางคนกล่าวว่าภูเขานี้กระทั้งบดขยี้ยอดองค์รักษ์ได้ ! "
" เจ้าเด็กน้อย ตาย ! " โม่หลี่ต้าคำราม จารึกรูปแบบภูเขาทันใดนั้นก็ถูกทุ่มลงมาราวกับเป็นฝ่ามืดขนาดยักษ์ มันกลายเป็นเงาขนาดยักษ์พุ่งลงมากดทับหลี่ฉีเย่
เสียงระเบิดนั้นดังกึกก้องออกมาไม่หยุดราวกับชั้นฟ้ากำลังจะแตกออกจากการทำลายของอาวุธนี้ กลางเมืองนั้นอาจจะพังทลายได้หากไม่มีอำนาจป้องกัน
" ทรงพลังอย่างยิ่ง ! " หลายคนรู้สึกเช่นนี้เมื่อเห็นการโจมตีของโม่หลี่ต้า พวกเขาทันใดนั้นก็รีบถอยเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุการณ์
" วูบบ ! " เมื่อจารึกพุ่งลงมาใส่หัวของหลี่ฉีเย่ ด้านหลังของเขาปรากฏกลุ่มควัน เย่ชาทันใดนั้นก็มาอยู่ด้านหลังของหลี่ฉีเย่ด้วยสายตาเย็นชาและแทงมีดของเขาไปยังหัวใจของหลี่ฉีเย่
ฉิวหรงว่านเสวี่ยร้องออกมาอย่างหวาดกลัว " ระวัง ! "
การแทงครั้งนี้นั้นเร็วเกินไปและนางไม่สามารถช่วยหลี่ฉีเย่ได้แม้ว่านางจะอยากทำก็ตาม
" เจ้าเด็กนี้ตายอย่างแน่นอน ! " ทุกคนคิดว่าชะตากรรมของหลี่ฉีเย่นั้นจบสิ้นแล้วเมื่อถูกโจมตีด้วยโม่หลี่ต้าและเย่ชาพร้อมกัน
ทุกคนนั้นคิดว่าหลี่ฉีเย่กำลังจะตายและฉิวหรงว่านเสวี่ยก็หน้าซีดจนเกือบจะหมดสติ
ทว่าทันใดนั้นเอง ราวกับเวลาได้หยุดลงสายตาอของทุกคนกลายเป็นเบิกกว้าง พวกเขาไม่มีใครกล้าที่จะเชื่อสายตาตัวเอง
หลี่ฉีเย่ด้วยมือข้างหนึ่งที่กอดฉิวหรงว่านเสวี่ยอยู่ได้ใช้มืออีกข้างหนึ่งของเขาป้องกันจารึกปีศาจนภา จารึกที่ทรงอำนาจถูกหยุดด้วยมือของหลี่ฉีเย่ สำหรับมีดที่แทงจากด้านหลังมันไม่แม้แต่จะแทงทะลุผิวของหลี่ฉีเย่
" มีดของเจ้านี้ทื่ออย่างยิ่ง อย่าบอกข้านะว่ามีดนี้เอาไว้ตัดเต้าหู้ ? " หลี่ฉีเย่หันไปถามเย่ชาด้วยรอยยิ้ม
ความสุขสันของเย่ชาในตอนแรกเวลานี้มันกลายเป็นหวาดกลัวหลี่ฉีเย่อย่างสมบูรณ์ เขาทันใดนั้นก้ตระหนักได้ว่ามีดที่แทงออกมามันไม่ได้ทะลุเนื้อของหลี่ฉีเย่และมีเพียงรอยขูดเบาๆบนผิวของเขาเท่านั้น
หลี่ฉีเย่นั้นบ่มเพาะกายาอเวจีอมตะก็เพราะความแข็งแกร่งของมัน แม้ว่ามันจะไม่สามารถเทียบได้กับกายายอดเพชรอมตะได้ แต่เมื่อฝึกมาถึงระดับนี้การหยุดมีดของเย่ชานั้นไม่ใช่เรื่องยาก
เย่ชานั้นตกตะลึงและกำลังจะหลี่ฉีเย่ แต่หลี่ฉีเย่ใช่มืออีกข้างที่จับจารึกอยู่หวดมันอย่างรุนแรงไปยังทิศทางที่เย่ชากำลังจะหนีไป
" ตูม ! " เย่ชาที่ถูกตบโดยจารึกขนาดใหญ่ ปลิวออกไปปะทะกับพื้นดินด้านล่าง พื้นดินปรากฏเป็นหลุมขนาดใหญ่พร้อมแอ่งเลือดและร่างของเย่ชา
" กลับมา ! " โม่หลี่ต้านั้นท่องบทสวดเพื่อเรียกจารึปีศาจนภากลับไป
" กึกๆ ! " จารึกในมือของหลี่ฉีเย่สั่นไหว แต่ด้วยการที่หลี่ฉีเย่เปิดใช้กายาอเวจีอมตะ กำลังของเขานั้นเพียงพอที่จะกำราบจารึกในมือ !
" เป็นไปไม่ได้ ! " หัวใจของโม่หลี่ต้าจมอยู่ในความหวาดกลัว จารึกปีศาจนภานี้เป็นอาวุธพรสวรรค์ของเขาดังนั้นไม่มีทางที่คนอื่นจะกำราบมันได้นอกจากว่าจะมีระดับสูงกว่าเขามาก
หลี่ฉีเย่เหลือบมองไปยังโม่หลี่ต้าและเอ่ย " " เจ้ายังอ่อนแอเกินไปที่จะมาแข่งขันกับข้าเรื่องน้ำหนัก "
จารึกปีศาจนภานั้นเป็นสมบัติขนาดใหญ่ และแน่นอนว่ามันหนักเป็นอย่างมาก ทว่ามันก็ยังไม่สามารถเทียบกับกายอมจะของหลี่ฉีเย่ได้ เมื่อมันตกอยู่ในมือของหลี่ฉีเย่ แม้ว่าจะเป็นสมบัติระดับแท้จริงมันก็ถูกำราบโดยสมบูรณ์
" กินนี้ซะ ! " หลี่ฉีเย่ฉีกยิ้ม เขากระแทกจารึกปีศาจนภาอย่างรุนแรงไปด้านหน้า จารึกนี้ปลิวออกไปด้วยอำนาจของกายาอมตะ ทำให้เกิดเสียงหวีดร้องที่รุนแรง อำนาจเต๋าที่คุ้มกันเมืองถูกเรียกใช้อย่างสุดกำลังเพราะความรุนแรงนี้อาจจะทำลายเมืองทั้งเมืองได้
โม่หลี่ฉีเย่รู้สึกได้ว่าอำนาจของจารึกในตอนนี้ก็ทั้งสามารถทำลายปฐพีลงได้ ความแข็งแกร่งของเขายามใช้มันไม่สามารถเทียบกับการโจมตีนี้ของหลี่ฉีเย่ได้
การโจมตีครั้งนี้ของหลี่ฉีเย่ราวกับมันได้แบกน้ำของภูเขาศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนไว้ การโจมตีที่กระทั้งสังหารได้แม้แต่เทพหรือปีศาจ ! จิตวิญญาณของโม่หลี่ต้าตื่นตระหนกด้วยความหวาดกลัว !
ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็คำรามและพยามหยิบสมบัติที่แข็งแกร่งอื่นๆออกมา ไม่ว่าจะเป็นสมบัติระดับชีวิต ระดับแท้จริง หรือสมบัติเต๋า ทุกสิ่งนั้นพุ่งออกมาและกลายเป็นโล่ปกป้องเขา
" ปัง ! " การระเบิดนี้สั่นสะท้านแม้แต่ดวงดาราและเก้าสวรรค์ การโจมตีนี้กระทั้งสั่นสะเทือนดวงดาวในชั้นฟ้าได้ ! จารึกนี้ทำลายสมบัติทั้งหมดของโม่หลี่ต้า เมื่อร่วมน้ำหนังของจารึกและความรุนแรงจากายาอมตะมันจึงเป็นอำนาจทำลายที่เหนือจินตนาการ น้ำหนักของมันบดขยี้ทุกสิ่ง สมบัติทั้งหมดของโม่หลี่ต้าไม่สามารถทันได้แม้แต่วินาทีเดียว
ทว่าแม้โม่หลี่ต้าได้ถอยห่างออกมาได้ เขาอาเจียนเป็นเลือดด้วยใบหน้าซีดขาว สมบัติจำนวนมากเหล่านั้นช่วยชีวิตเขาจากการกลายเป็นบ่อเลือด...
ขาของเขาสั่นขณะที่จิตใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว โม่หลี่ต้าตระหนักได้ว่าเขาได้ไปยั่วยุมัจจุราชเขาให้แล้ว เขาไม่กล้าที่จะเสียเวลาคิดอีกต่อไปและวิ่งหนีออกไปอย่างสุดชีวิต
แต่ทันใดนั้นปักษาสยายปีกรูปแบบความมืดก็ปรากฏออกมา หลี่ฉีเย่เดินทางผ่านหวงมิติก่อนจะไปปรากฏอยู่ด้านหน้าและปิดกันเส้นทางของโม่หลี่ต้า
หลี่ฉีเย่ยิ้มอย่างสบายๆ " ตอนนี้พยามจะหนี ? สายเกินไปแล้ว ไม่เช่นว่าก่อนหน้าเจ้าบอกจะฆ่าข้า ? "
" สหายเต๋า ฟังข้าก่อน..." โม่หลี่ต้านั้นหน้าซีดและพยามตะโกนอธิบาย
หลี่ฉีเย่นั้นขี้เกียจเกินไปที่จะฟังน้ำลายจากปากเขา เขาหวดจารึกในมือเวลานี้เขาไม่ได้ใช้อำนาจของกายอมตะ แต่ใช้หกปักษาสยายปีกแทน ภายใต้การพลักดันที่รวดเร็วจารึกนั้นเคลื่อนที่เร็วอย่างมากและกลายเป็นประกายแสง
โม่หลี่ต้านั้นพยามจะหนี เขาไม่ลังเลที่จะเผาหยดเลือดชีวิตของเขาเพื่อเพิ่มพลัง แต่มันจะหนีหกปักษาสยายปีกได้อย่างไร ?
" ตุบ ! " เมื่อจารึกถูกหวดลงมา โม่หลี่ต้าไม่สามารถบินไปไหนได้ มันกระแทกลงยังร่างกายของเขาและบดขยี้เขาให้กับสู่ความว่างเปล่า การโจมตีนี้ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นส่วนของกระดูกไว้เบื้องหลัง
ผู้คนทั้งหมดนั้นกลายเป็นซีดขาวหลังจากเห็นฉากนี้รวมถึงเจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์และนายน้อยกระดูกทองคำ การบ่มเพาะของเจ้าชายนั้นไม่ได้แข็งแกร่งว่าเย่ชาหรือไม่หลี่ต้า ชะตากรรมของคนทั้งสองเพียงพอแล้วที่จะแสดงความโหดร้ายของหลี่ฉีเย่
นายน้อยกระดูกทองคำตรงกันข้ามที่เขาแข็งแกร่งกว่าเย่ชาและโม่หลี่ต้า ทว่าทั้งสองนั้นถูกฆ่าโดยมือของหลี่ฉีเย่ราวกับเป็นแมลงวันตัวหนึ่ง แม้ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งนายน้อยกระดูกทองคำก็คิดว่าเขามีชะตากรรมไม่ต่างจากทั้งสองคนแน่
คนอื่นนั้นอ้าปากค้างและรูปสึกได้ว่ามีเหงื่อเย็นอาบไปทั่วร่าง ผู้ชายคนนี้นั้นโหดเหี้ยมเกินไป ! ฆ่าโม่หลี่ต้าราวกับตบแมลงวันเช่นนี้...
" เขาเป็นใครกัน ? หรือเขาจะเป็นคนจากนิกายพันแม่น้ำหวนหรือภูเขาอาณาจักรอมตะ ? " บางคนพึมพำ ด้วยอายุที่ยังน้อยและดุร้ายเช่นนี้ ไม่มีทางที่ผู้คนจะไม่รู้จัก
ชายคนหนึ่งจากดินแดนเมฆเหินส่ายหัวของเขาและเอ่ย " ข้าไม่เคยได้ยินชื่อของเขาได้ดินแดนเมฆเหิน เขาไม่แน่จะมาจากภูเขาอาณาจักรอมตะ ส่วนคนที่แข็งแกร่งที่สุดในนิกายพันแม่น้ำหวนเป็นเทพธิดอวิ๋นจู.."
" คนเช่นนี้นะรึที่เรียกว่าดุร้าย ? หากเขาเป็นคนดุร้าย เช่นนั้นข้าไม่เป็นสัตว์ประหลาดบรรพกาลเลยรึไง ? " หลี่ฉีเย่กล่าวอย่างไม่แยแสและโยนจารึกไปบนพื้น
คำกล่าวของเขานั้นหยิ่งยโสอย่างมากแต่ไม่มีใครกล้าปะท้วง เขานั้นฆ่าโม่หลี่ต้าอย่างง่ายดาย สัตว์ประหลาดที่มีชื่อเสียงในดินแดนเมฆเหิน มันก็เหมือนกับที่หลี่ฉีเย่กล่าวหากโม่หลี่ต้าถูกเรียกว่าสัตว์ประหลาดที่ดุร้าย เช่นนั้นหลี่ฉีเย่ก็คือสัตว์ประหลาดบรรพกาล !
เพราะมันต้องการเก้าวงแหวนศักดิ์สิทธิ์เพื่อยังระดับองค์รักษ์น้อยขั้นสมบูรณ์ การที่โม่หลี่ต้ามีสองวงแหวนศักดิ์สิทธิ์ด้วยอายุเท่านี้นับว่าน่าประทับใจอย่างมาก
เผ่าปีศาจนภาเป็นหนึ่งในสาขาของเผ่าปีศาจสวรรค์ พวกเขานั้นมีร่างกายกำยำเหมือนยักษ์ ด้วยสองวงแหวนที่หมุนรอบตัวและห่วงสีทองบนหัว พลังงานในสายเลือดของโม่หลี่ทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก เขานั้นราวกับแรกที่ดุร้ายที่สามารถทำลายภูเขาและบดขยี้ปฐพีด้วยแรงกดดันที่รุนแรง !
" โม่หลี่ต้าช่างดุร้ายอย่างยิ่ง ! " หลายอุทานหลังจากได้เห็นพลังของเขา โม่หลี่ต้านั้นมีชื่อเสียงอย่างมากเนื่องจากเขาไม่ได้ลอบสังหารอย่างเช่นเย่ชา
เขามองไปยังหลี่ฉีเย่และเอ่ยอย่างไม่แยแส " เจ้าควรจะรีบจากไปก่อนหน้า ตอนนี้มันสายไปแล้ว "
" โอ้ว ? เช่นนั้นจะเกิดอะไรขึ้นหากข้าอยู่ ? " หลี่ฉีเย่มองกลับมาและอมยิ้มเอ่ย
" หากเจ้าขอโทษศิษย์น้องเย่ชา เช่นนั้นข้าจะไว้ชีวิตเจ้า หากไม่..วันนี้เจ้าจะกลายเป็นศพ ! ในชายแดนใต้ มนุษย์นั้นเป็นเพียงแมลงตัวหนึ่ง ! " โม่หลี่ต้าประกาศอย่างเย็นชา
หลี่ฉีเย่หัวเราะเสียงดังและเอ่ย " เจ้าเป็นปีศาจสวรรค์ก็ยังคงเลียขาของเขาเผ่าพันธ์ผี หากบรรพบุรุษของเผ่าปีศาจสวรรค์ได้ยิน พวกเขาจะต้องรู้สึกอัปยศอย่างแน่นอน "
โม่หลี่ต้ากลายผงะ จากนั้นเขาก็คำรามพร้อมกับเรียกจารึกขนาดใหญ่ออกมาจากประตูพรสวรรค์ของเขา มันพุ่งสูงขึ้นและกลายเป็นภูเขาขนาดใหญ่ นี้คืออาวุธพรสวรรค์ของโม่หลี่ต้า จารึปีศาจนภา
" ปัง ! " ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นเมื่อจารึกนี้ปรากฏออกมา มันถูกห้อมลอมไปด้วยพลังงานจากวงแหวนศักดิ์สิทธิ์
" ภูเขาปีศาจนภาศักดิ์สิทธิ์ ! " บางคนอุทานหลังจากเห็นอาวุธพรสวรรค์ของโม่หลี่ต้า " นี้คืออาวุธพรสวรรค์ของโม่หลี่ต้า มันประกอบไปด้วยเต๋าสวรรค์ ! บางคนกล่าวว่าภูเขานี้กระทั้งบดขยี้ยอดองค์รักษ์ได้ ! "
" เจ้าเด็กน้อย ตาย ! " โม่หลี่ต้าคำราม จารึกรูปแบบภูเขาทันใดนั้นก็ถูกทุ่มลงมาราวกับเป็นฝ่ามืดขนาดยักษ์ มันกลายเป็นเงาขนาดยักษ์พุ่งลงมากดทับหลี่ฉีเย่
เสียงระเบิดนั้นดังกึกก้องออกมาไม่หยุดราวกับชั้นฟ้ากำลังจะแตกออกจากการทำลายของอาวุธนี้ กลางเมืองนั้นอาจจะพังทลายได้หากไม่มีอำนาจป้องกัน
" ทรงพลังอย่างยิ่ง ! " หลายคนรู้สึกเช่นนี้เมื่อเห็นการโจมตีของโม่หลี่ต้า พวกเขาทันใดนั้นก็รีบถอยเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุการณ์
" วูบบ ! " เมื่อจารึกพุ่งลงมาใส่หัวของหลี่ฉีเย่ ด้านหลังของเขาปรากฏกลุ่มควัน เย่ชาทันใดนั้นก็มาอยู่ด้านหลังของหลี่ฉีเย่ด้วยสายตาเย็นชาและแทงมีดของเขาไปยังหัวใจของหลี่ฉีเย่
ฉิวหรงว่านเสวี่ยร้องออกมาอย่างหวาดกลัว " ระวัง ! "
การแทงครั้งนี้นั้นเร็วเกินไปและนางไม่สามารถช่วยหลี่ฉีเย่ได้แม้ว่านางจะอยากทำก็ตาม
" เจ้าเด็กนี้ตายอย่างแน่นอน ! " ทุกคนคิดว่าชะตากรรมของหลี่ฉีเย่นั้นจบสิ้นแล้วเมื่อถูกโจมตีด้วยโม่หลี่ต้าและเย่ชาพร้อมกัน
ทุกคนนั้นคิดว่าหลี่ฉีเย่กำลังจะตายและฉิวหรงว่านเสวี่ยก็หน้าซีดจนเกือบจะหมดสติ
ทว่าทันใดนั้นเอง ราวกับเวลาได้หยุดลงสายตาอของทุกคนกลายเป็นเบิกกว้าง พวกเขาไม่มีใครกล้าที่จะเชื่อสายตาตัวเอง
หลี่ฉีเย่ด้วยมือข้างหนึ่งที่กอดฉิวหรงว่านเสวี่ยอยู่ได้ใช้มืออีกข้างหนึ่งของเขาป้องกันจารึกปีศาจนภา จารึกที่ทรงอำนาจถูกหยุดด้วยมือของหลี่ฉีเย่ สำหรับมีดที่แทงจากด้านหลังมันไม่แม้แต่จะแทงทะลุผิวของหลี่ฉีเย่
" มีดของเจ้านี้ทื่ออย่างยิ่ง อย่าบอกข้านะว่ามีดนี้เอาไว้ตัดเต้าหู้ ? " หลี่ฉีเย่หันไปถามเย่ชาด้วยรอยยิ้ม
ความสุขสันของเย่ชาในตอนแรกเวลานี้มันกลายเป็นหวาดกลัวหลี่ฉีเย่อย่างสมบูรณ์ เขาทันใดนั้นก้ตระหนักได้ว่ามีดที่แทงออกมามันไม่ได้ทะลุเนื้อของหลี่ฉีเย่และมีเพียงรอยขูดเบาๆบนผิวของเขาเท่านั้น
หลี่ฉีเย่นั้นบ่มเพาะกายาอเวจีอมตะก็เพราะความแข็งแกร่งของมัน แม้ว่ามันจะไม่สามารถเทียบได้กับกายายอดเพชรอมตะได้ แต่เมื่อฝึกมาถึงระดับนี้การหยุดมีดของเย่ชานั้นไม่ใช่เรื่องยาก
เย่ชานั้นตกตะลึงและกำลังจะหลี่ฉีเย่ แต่หลี่ฉีเย่ใช่มืออีกข้างที่จับจารึกอยู่หวดมันอย่างรุนแรงไปยังทิศทางที่เย่ชากำลังจะหนีไป
" ตูม ! " เย่ชาที่ถูกตบโดยจารึกขนาดใหญ่ ปลิวออกไปปะทะกับพื้นดินด้านล่าง พื้นดินปรากฏเป็นหลุมขนาดใหญ่พร้อมแอ่งเลือดและร่างของเย่ชา
" กลับมา ! " โม่หลี่ต้านั้นท่องบทสวดเพื่อเรียกจารึปีศาจนภากลับไป
" กึกๆ ! " จารึกในมือของหลี่ฉีเย่สั่นไหว แต่ด้วยการที่หลี่ฉีเย่เปิดใช้กายาอเวจีอมตะ กำลังของเขานั้นเพียงพอที่จะกำราบจารึกในมือ !
" เป็นไปไม่ได้ ! " หัวใจของโม่หลี่ต้าจมอยู่ในความหวาดกลัว จารึกปีศาจนภานี้เป็นอาวุธพรสวรรค์ของเขาดังนั้นไม่มีทางที่คนอื่นจะกำราบมันได้นอกจากว่าจะมีระดับสูงกว่าเขามาก
หลี่ฉีเย่เหลือบมองไปยังโม่หลี่ต้าและเอ่ย " " เจ้ายังอ่อนแอเกินไปที่จะมาแข่งขันกับข้าเรื่องน้ำหนัก "
จารึกปีศาจนภานั้นเป็นสมบัติขนาดใหญ่ และแน่นอนว่ามันหนักเป็นอย่างมาก ทว่ามันก็ยังไม่สามารถเทียบกับกายอมจะของหลี่ฉีเย่ได้ เมื่อมันตกอยู่ในมือของหลี่ฉีเย่ แม้ว่าจะเป็นสมบัติระดับแท้จริงมันก็ถูกำราบโดยสมบูรณ์
" กินนี้ซะ ! " หลี่ฉีเย่ฉีกยิ้ม เขากระแทกจารึกปีศาจนภาอย่างรุนแรงไปด้านหน้า จารึกนี้ปลิวออกไปด้วยอำนาจของกายาอมตะ ทำให้เกิดเสียงหวีดร้องที่รุนแรง อำนาจเต๋าที่คุ้มกันเมืองถูกเรียกใช้อย่างสุดกำลังเพราะความรุนแรงนี้อาจจะทำลายเมืองทั้งเมืองได้
โม่หลี่ฉีเย่รู้สึกได้ว่าอำนาจของจารึกในตอนนี้ก็ทั้งสามารถทำลายปฐพีลงได้ ความแข็งแกร่งของเขายามใช้มันไม่สามารถเทียบกับการโจมตีนี้ของหลี่ฉีเย่ได้
การโจมตีครั้งนี้ของหลี่ฉีเย่ราวกับมันได้แบกน้ำของภูเขาศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนไว้ การโจมตีที่กระทั้งสังหารได้แม้แต่เทพหรือปีศาจ ! จิตวิญญาณของโม่หลี่ต้าตื่นตระหนกด้วยความหวาดกลัว !
ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็คำรามและพยามหยิบสมบัติที่แข็งแกร่งอื่นๆออกมา ไม่ว่าจะเป็นสมบัติระดับชีวิต ระดับแท้จริง หรือสมบัติเต๋า ทุกสิ่งนั้นพุ่งออกมาและกลายเป็นโล่ปกป้องเขา
" ปัง ! " การระเบิดนี้สั่นสะท้านแม้แต่ดวงดาราและเก้าสวรรค์ การโจมตีนี้กระทั้งสั่นสะเทือนดวงดาวในชั้นฟ้าได้ ! จารึกนี้ทำลายสมบัติทั้งหมดของโม่หลี่ต้า เมื่อร่วมน้ำหนังของจารึกและความรุนแรงจากายาอมตะมันจึงเป็นอำนาจทำลายที่เหนือจินตนาการ น้ำหนักของมันบดขยี้ทุกสิ่ง สมบัติทั้งหมดของโม่หลี่ต้าไม่สามารถทันได้แม้แต่วินาทีเดียว
ทว่าแม้โม่หลี่ต้าได้ถอยห่างออกมาได้ เขาอาเจียนเป็นเลือดด้วยใบหน้าซีดขาว สมบัติจำนวนมากเหล่านั้นช่วยชีวิตเขาจากการกลายเป็นบ่อเลือด...
ขาของเขาสั่นขณะที่จิตใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว โม่หลี่ต้าตระหนักได้ว่าเขาได้ไปยั่วยุมัจจุราชเขาให้แล้ว เขาไม่กล้าที่จะเสียเวลาคิดอีกต่อไปและวิ่งหนีออกไปอย่างสุดชีวิต
แต่ทันใดนั้นปักษาสยายปีกรูปแบบความมืดก็ปรากฏออกมา หลี่ฉีเย่เดินทางผ่านหวงมิติก่อนจะไปปรากฏอยู่ด้านหน้าและปิดกันเส้นทางของโม่หลี่ต้า
หลี่ฉีเย่ยิ้มอย่างสบายๆ " ตอนนี้พยามจะหนี ? สายเกินไปแล้ว ไม่เช่นว่าก่อนหน้าเจ้าบอกจะฆ่าข้า ? "
" สหายเต๋า ฟังข้าก่อน..." โม่หลี่ต้านั้นหน้าซีดและพยามตะโกนอธิบาย
หลี่ฉีเย่นั้นขี้เกียจเกินไปที่จะฟังน้ำลายจากปากเขา เขาหวดจารึกในมือเวลานี้เขาไม่ได้ใช้อำนาจของกายอมตะ แต่ใช้หกปักษาสยายปีกแทน ภายใต้การพลักดันที่รวดเร็วจารึกนั้นเคลื่อนที่เร็วอย่างมากและกลายเป็นประกายแสง
โม่หลี่ต้านั้นพยามจะหนี เขาไม่ลังเลที่จะเผาหยดเลือดชีวิตของเขาเพื่อเพิ่มพลัง แต่มันจะหนีหกปักษาสยายปีกได้อย่างไร ?
" ตุบ ! " เมื่อจารึกถูกหวดลงมา โม่หลี่ต้าไม่สามารถบินไปไหนได้ มันกระแทกลงยังร่างกายของเขาและบดขยี้เขาให้กับสู่ความว่างเปล่า การโจมตีนี้ไม่เหลือแม้แต่ชิ้นส่วนของกระดูกไว้เบื้องหลัง
ผู้คนทั้งหมดนั้นกลายเป็นซีดขาวหลังจากเห็นฉากนี้รวมถึงเจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์และนายน้อยกระดูกทองคำ การบ่มเพาะของเจ้าชายนั้นไม่ได้แข็งแกร่งว่าเย่ชาหรือไม่หลี่ต้า ชะตากรรมของคนทั้งสองเพียงพอแล้วที่จะแสดงความโหดร้ายของหลี่ฉีเย่
นายน้อยกระดูกทองคำตรงกันข้ามที่เขาแข็งแกร่งกว่าเย่ชาและโม่หลี่ต้า ทว่าทั้งสองนั้นถูกฆ่าโดยมือของหลี่ฉีเย่ราวกับเป็นแมลงวันตัวหนึ่ง แม้ว่าเขาจะมีความแข็งแกร่งนายน้อยกระดูกทองคำก็คิดว่าเขามีชะตากรรมไม่ต่างจากทั้งสองคนแน่
คนอื่นนั้นอ้าปากค้างและรูปสึกได้ว่ามีเหงื่อเย็นอาบไปทั่วร่าง ผู้ชายคนนี้นั้นโหดเหี้ยมเกินไป ! ฆ่าโม่หลี่ต้าราวกับตบแมลงวันเช่นนี้...
" เขาเป็นใครกัน ? หรือเขาจะเป็นคนจากนิกายพันแม่น้ำหวนหรือภูเขาอาณาจักรอมตะ ? " บางคนพึมพำ ด้วยอายุที่ยังน้อยและดุร้ายเช่นนี้ ไม่มีทางที่ผู้คนจะไม่รู้จัก
ชายคนหนึ่งจากดินแดนเมฆเหินส่ายหัวของเขาและเอ่ย " ข้าไม่เคยได้ยินชื่อของเขาได้ดินแดนเมฆเหิน เขาไม่แน่จะมาจากภูเขาอาณาจักรอมตะ ส่วนคนที่แข็งแกร่งที่สุดในนิกายพันแม่น้ำหวนเป็นเทพธิดอวิ๋นจู.."
" คนเช่นนี้นะรึที่เรียกว่าดุร้าย ? หากเขาเป็นคนดุร้าย เช่นนั้นข้าไม่เป็นสัตว์ประหลาดบรรพกาลเลยรึไง ? " หลี่ฉีเย่กล่าวอย่างไม่แยแสและโยนจารึกไปบนพื้น
คำกล่าวของเขานั้นหยิ่งยโสอย่างมากแต่ไม่มีใครกล้าปะท้วง เขานั้นฆ่าโม่หลี่ต้าอย่างง่ายดาย สัตว์ประหลาดที่มีชื่อเสียงในดินแดนเมฆเหิน มันก็เหมือนกับที่หลี่ฉีเย่กล่าวหากโม่หลี่ต้าถูกเรียกว่าสัตว์ประหลาดที่ดุร้าย เช่นนั้นหลี่ฉีเย่ก็คือสัตว์ประหลาดบรรพกาล !
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น