ตอนที่ 464 ข้ามทะเล

" ในเมื่อเจ้ากล่าวถึงการสร้างใหม่ได้ ดังนั้นในอีกแง่หนึ่ง เจ้าก็ต้องรู้เกี่ยวกับอย่างอื่น ทะเลราตรีและทะเลดำด้านหน้าพวกเราไม่สามารถข้ามได้โดนปราศจากเรือ หากข้าเดาไม่ผิดเจ้านำสมบัติเรือที่บรรพบุรุษของเจ้าทิ้งไว้ให้มาด้วย ! " หลี่ฉีเย่เอ่ยช้าๆ



คำกล่าวเหล่านี้ทำให้จิตวิญญาณของหลวงจีนต้าชิสั่นสะท้าน บรรพบุรุษของเขาแน่นอว่าทิ้งเรือสมบัติไว้เบื้องหลัง มันไม่ได้เป็นสมบัติจักรพรรดิอมตะระดับชีวิตและมันยากที่จะปรากฏออกจากคลัง มีศิษย์จำนวนน้อยมากในนิกายเคยเห็นเรือลำนี้ แต่คนนอกอย่างหลี่ฉีเย่กับกล่าวถึงรายละเอียดของมันได้ นี้ยิ่งทำให้หลวงจีนต้าชิตกใจ



" นี้มัน..." หลวงจีนต้าชิลูบมือของเขาอย่างเชื่องช้าและไม่รู้ว่าจะเอ่ยสิ่งใดดี



หลี่ฉีเย่ขัดจังหวะของเขาและเอ่ยอย่างไม่สนใจ " ไม่ได้เป็น ข้าไม่ได้คิดที่จะยืมเรือเจ้าอยู่แล้ว ปัญหาเล็กน้อยนี้ไม่สามารถขัดขว้างข้าได้ หากข้าต้องการข้ามมันก็ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ "



" ข้ารู้ว่าเจ้ามีสิ่งของทรงอำนาจอยู่กับตัว ได้อย่างได้ฝันถึงการสร้างใหม่ไม่เช่นนั้นนิกายของเจ้าจะต้องพินาศภายในครึ่งปี แม้ว่านิกายของเจ้าจะทรงพลัง แต่ของชิ้นนั้นไม่ใช่ของที่พวกเจ้าจะไปยั่วยุได้ อย่าได้ทำให้คำเตือนของบรรพบุรุษพวกเจ้าไร้ความหมาย อย่าได้ทำให้เชื้อสายจักพรรดิหายไปด้วยมือของเจ้า ! "



" มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึ ? " หลวงจีนต้าชิเอ่ยถาม



หลี่ฉีเย่มองเขาอย่างเย็นชาก่อนจะเอ่ย " ฮ่าฮ่า หลวงจีนปลอม ลืมเกี่ยวกับตัวเจ้าได้เลย แม้แต่บรรพบุรุษของเจ้าากลับมามีชีวิตเขาก็ยังกังวลเกี่ยวกับสิ่งนี้ บางอย่างที่อยู่เหนือกว่าจินตนาการของเจ้า ! "



หลวงจีนต้าชินั้นตระหนักได้ถึงคำเตือนของท่านผู้ก่อตั้ง สิ่งท้าทายสวรรค์ระดับใดกันที่ท่านผู้ก่อตั้งถึงกับต้องทิ้งคำเตือนไว้ ?

" ฮ่าฮ่า ประสกหลี่อย่าได้กังวล ข้ารู้ว่าเมื่อใดควรก้าว เมื่อใดควรถอย " หลวงจีนต้าชิเอ่ยด้วยรอยยิ้ม " หากไม่มีอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน "



หลี่ฉีเย่เหลือบมองเขาก่อนจะเอ่ยถาม " ไม่มากับพวกเรา ? "



" เอ่อ...ข้า...ข้าค่อนข้างยุ่ง ข้าจะต้องไป.." หลวงจีนต้าชิหัวเราะอย่างเขินอายและเอ่ย



" ซ่อนตัวจากภรรยาของเจ้า ? " หลี่ฉีเย่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาหลังจากเห็นความอึดอัดใจของหลวงจีน



ด้วยการหยอกล้อเช่นนี้ ใบหน้าของหลวงจีนกลายเป็นอึดอัดเล็กน้อย " ฮี่ฮี่ ข้าจะต้องเปลี่ยนเครื่องแต่งกายก่อน ชีวิตข้าจบแน่ หากนางจับได้..."



" เจ้าไม่ชอบภรรยาของเจ้า ? " หลี่ฉีเย่มองหลวงจีนและเอ่ยถาม



" ไม่ มันไม่เป็นเช่นนั้นแน่นอน ! " หลวงจีนกระโดดขึ้น ภายใต้การทดสอบของหลี่ฉีเย่ เขาทำได้เพียงแต่สารภาพ " มันไม่ใช่เช่นนั้น นางและข้าเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็ก พวกเรามีความสัมพันธ์ที่ดี ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป ผู้อาวุโสของนิกายต้องการให้พวกเราแต่งงาน...พวกเขาต้องการให้พวกเราแต่งงานเพือให้สาวน้อยนั้นช่วยข้าจัดการนิกายในอนาคต "



" อ่อ ข้าเข้าใจแล้ว " หลี่ฉีเย่พยักหน้าของเขาและเอ่ยหยอกล้อ " การกังวลก่อนแต่งนั้นเป็นเรื่องปกติ ทว่าาบุรุษที่วิ่งหนีจากคู่หมั้นของเขา นี้ยังเป็นบุรุษอีกรึ ? "



หลวงจีนต้าชินนั้นเอ่ยอย่างอับอาย " ประสกหลี่ ข้าคงต้องไปก่อนแล้ว " หลังจากกล่าวเสร็จ ร่างกายของเขาก็ขยับตัวและหายไป



" บึงไร้เขจแดน..." หลี่ฉีเย่ยิ้มและไม่เอ่ยสิ่งใด



หลี่ฉีเย่นั้นมีความประทับใจที่ดีต่อบึงไร้เขตแดน แม้ว่าในยุคนนั้นหลี่ฉีเย่จะไม่ได้ให้คำแนะนำหรือฝึกฝนจักรพรรดิอมตะหมิงตู่ จักรพรรดิอมตะก็ยังเคารพหลี่ฉีเย่ราวกับอาจารย์ นั้นเป็นเพราะว่าจักพรรรดิรู้ว่าที่เขาสามารถหนีออกจากสุสานใหญ่และได้รับการสร้างใหม่ที่ดีได้นั้นเป็นเพราะอีกาทมิฬที่ทำงานอย่างหนัก



การสร้างใหม่นี้มีความสำคัญกับเขาอย่างมากหลังจากออกจากเมือง มันอนุญาติให้เขาขึ้นสู่จุดสูงสุดและแบกเจตจำนงแห่งสวรรค์



ก่อนที่ใครจะสังเกต หลี่ฉีเย่และฉิวหรงว่านเสวี่ยก็มายืนอยู่ขอบของทะเลสีทองไม่ใกล้จากปลาหยางราตรี น้ำที่กระเด็นจากการเคลื่อนไหวของพวกมันสามารถมาถึงตัวเขาได้



การเคลื่อนไหวของเขาได้เรียกความสนใจจากคนจำนวนมาก



" นั้นพวกเขากำลังจะทำอะไร ? " ผู้ฝึกตนส่วนใหญ่นั้นเลือกที่จะอยู่ห่างออกไปและไม่กล้าเข้าไปใกล้กับสนามรบเพราะนั้นจะเป็นการฆ่าตัวตาย เมื่อเงาขนาดยักษ์และราชันปลาสู้กัน แม้แต่ผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่งก็ยังจะต้องเจอกับหายนะ



" อย่าบอกข้านะว่า พวกเราพยามจะข้ามทะเลไป ? " บางคนเอ่ย



" นั้นมันเป็นการฆ่าตัวตาย ! " เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์แค่นเสียงเย็นชาเมื่อมองจากระยะไกล



อัจฉริยะคนอื่นอย่างเช่นนายน้อยกระดูกทองคำ , หลวงจีนผี อีกหลายคนต่างก็ต้องการจะข้ามทะเลด้านหน้า แต่พวกเขาทั้งหมดล้วนไม่ประสบความสำเร็จ



" เฟ่ยเฉียงกง ลูกหลานของเผ่าผีนภาใต้ อาจจะกล่าวได้ว่าเขามีความเร็วมากที่สุด ครั้งหนึ่งเขาเอ่ยอ้างว่าสามารถบินไปได้ทั่วทุกมุมโลก ก่อนหน้านี้เขาพยามจะข้ามทะเล แต่ผลของมันนะรึ ? เขาตกลงไปในทะเลดำ ! " บางคนเอ่ย " แล้วมนุษย์ที่อ่อนแอเช่นเขายังฝันที่จะข้ามไป ? ช่างไร้สาระ ! "



ก่อนหน้านี้มีผู้ฝึกตนจำนวนมากพยามใช้สมบัติบินข้ามทะเลนี้่ไป แต่ทั้งหมดล้วนล้มเหลว เมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในทะเลสีดำสมบัติทั้งหมดของพวกเขาจะหมดอำนาจและทำให้พวกเขาตาย



หลังจากอัจฉริยะผีหลายคนล้มเหลว ไม่มีใครกล้าที่จะใช้กำลังข้ามทะเลนี้ กลับกันพวกเขาหาวิธีการอื่นๆแทน



หลี่ฉีเย่มองไปยังเงาขนาดยักษ์จากระยะไกล และเบนสายตาไปมองผู้ดูแลนับพันด้านใต้



เห็นการแสดงออกของหลี่ฉีเย่ ฉิวหรงว่านเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม " พวกเราสามารถข้ามมันได้หรือไม่ ? "



" ไม่ต้องห่วง นี้ง่ายราวกับปลอกกล้วย " หลี่ฉีเย่ยิ้มก่อนจะเอ่ยกับนาง " กอดข้าไว้แน่นๆ พวกเราจะไปแล้ว "



ฉิวหรงว่านเสวี่ยฟังและเริ่มกอดเขาแน่นขึ้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ



หลี่ฉีเย่กอดนางกลับก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ตอนนี้นางนั้นอยู่ด้านหน้าของเขาก่อนที่เขาจะกอดเอวนาง ทั้งสองนั้นใกล้ชิดกันมากขึ้นและหน้าอยู่ห่างกันไม่มาก



อยู่อย่างใกล้ชิดขณะที่กำลังกอดกับนายน้อย นี้ทำให้หน้าอกของฉิวหรงว่านเสวี่ยร้อนผ่าว



ทว่าหลี่ฉีเย่นั้นไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินกับความอ่อนหวานเช่นนี้ เขาคำรามพร้อมกับระเบิดพลังงานในสายเลือดและเรียกใช้หมื่นหัตถ์สยบเก้าโลก หัตถ์นับหมื่นปรากฏด้านหลังของเขาก่อนจะมีโลกนับสามพันโคจรรอบๆ



มือคู่หนึ่งนับหยิบเกาทัณฑ์สยบเก้าโลกออกมา ลูกธนูศักดิ์สิทธิ์ถูกสร้างขึ้นมาทันทีเมื่อสายเกาทัณฑ์ถูกง้าง



ลูกธนูนี้เต็มไปด้วยอำนาจบทสวดก่อนจะกลายเป็นคำว่า ' พุ่งทะยาน ' ลูกธนูทันใดนั้นก็ถูกคลุมด้วยอำนาจศักดิ์สิทธิ์



" เขาพยามจะข้ามมันไปจริงๆ ! " ผู้เยาว์กลายเป็นโกลาหลฃ



" พวกเขาจะสามารถทำมันได้รึ !? " หลายคนแอบหวังว่าหลี่ฉีเย่จะประสบความสำเร็จ พวกเขาเริ่มจะสูญเสียความหวังหลังจากล้มเหลวมากมาย แต่หากหลี่ฉีเย่ประสบความสำเร็จมันจะสร้างความเป็นไปได้



ทว่าก็ยังมีคนหวังให้หลี่ฉีเย่พบกับหายนะ เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์แค่นเสียงเย็นชา " ฮึ่ม ! เจ้าโง่ที่หยิ่งยโส ข้าจะรู้ดูเจ้าตายโดยไร้หลุมฝังศพ ! "



" ฟิ่วว ! " หลี่ฉีเย่ยิ่งคำว่าพุ่งทะยานออกไป ลูกธนูนี้กวาดผ่านสายลมและเต็มไปด้วยมนต์ขลัง



ขณะที่ลูกธนูหายไป หลี่ฉีเย่และฉิวหรงว่านเสวี่ยก็หายไปตัวไปราวกับพวกเขาระเหยเป็นไอ



ลูกศรนี้ราวกับมันจะข้ามอวกาศและหายไปอย่างไร้ร่องรอย



" พวกเขาหายไปไหน ? " ผู้ฝึกตนพยามมองหาหลี่ฉีเย่และฉิวหรงว่านเสวี่ย



ทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นเร็วมาก ภายในพริบตาลูกธนูของเขาเจาะผ่านผู้ดูแล ผู้ดูแลคนนั้นไม่มีโอกาสหลบก่อนจะตกลงไปในทะเลดำ



สิ่งที่น่าตกตะลึงก็คือที่ตรงนั้นปรากฏหลี่ฉีเย่ที่กำลังกอดกับฉิวหรงว่านเสวี่ยอยู่บนเรือ



" เป็นไปไม่ได้ ! " ผู้ฝึกตนกระโดดขึ้นและปฏิเสธมันอย่างสมบูรณ์



หลี่ฉีเย่ไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่คิดจะขโมยเรือ บางคนมีความคิดเช่นนี้มาก่อนแต่ไม่มีใครกล้าทำ แม้แต่สมบัติที่ทรงอำนาจก็ยังไม่สามารถฆ่าผู้ดูแลและเอาเรือมาได้ และหากพวกเขาพลาดพวกเขาจะตกลงในทะเลดำ



แน่นอน เกาทัณฑ์สยบเก้าโลกนั้นไม่ใช่สิ่งที่สมบัติธรรมดาจะเทียบได้ เมื่อคำว่า ' พุ่งทะยาน ' ถูกยิงออกไป มันอนุญาติให้เขาเคลื่อนที่ไปที่ใดก็ได้ ไม่คำนึงว่าจะเป็นสถานที่ที่ต้องห้ามหรือท้าทายสวรรค์ระดับใด



หลังจากเล็งเป้าหมายของเขา ลูกศรคำว่า ' พุ่งทะยาน ' เจาะหัวของผู้ดูแลและนำทั้งสองมาที่เรือ



ทว่าน่าเสียดายที่มันไม่สามารถไปถึงชายฝั่งอีกฝั่งได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงจะยิ่งลูกศรไปยังชายฝั่งอีกฝั่งแล้ว



ความยพามของหลี่ฉีเย่นั้นประสบความสำเร็จและเขายึดเรือได้ นี้ทำให้หลายคนตกตะลึง



เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์ทั้งโกรธและตกตะลึง เขาแค่นเสียง " เหอะ ! ก็กลายเป็นศัตรูกับผู้ดูแล..ช่างโง่นัก ! "



ทุกคนรู้ว่าการโจมตีผู้ดูแลจะนำหายนะมาให้ตัวเอง การสร้างความขุ่นเคืองให้กับผู้ดูแลและกลุ่มความรู้สึกในสุสานใหญ่นั้นไม่ใช่เรื่องที่ดี



หลังจากหลี่ฉีเย่ขึ้นไปบนเรือ เงาขนาดยักษ์ทันใดนั้นก็พ่นกลิ่นอายที่น่ากลัวมาห้อมล้อมพวกเขาไว้



" มันจบแล้ว พวกเขาจะต้องถูกกินโดยเงาขนาดยักษ์นั้นแน่นอน ! " บางคนนั้นอุทานออกมาเสียงดัง...