ตอนที่ 472 โหมโรงการละเลงเลือด
" เจ้าคนแซ่หลี่ เจ้าเลือกที่จะไม่ไปเส้นทางแห่งสวรรค์ แต่กลับเลือกเส้นทางที่มุ่งลงมายังนรก ! " เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์เอ่ยด้วยดวงตาที่แดงก่ำพร้อมกับกัดฟัน
หลี่ฉีเย่เอ่ยอย่างขี้เกียจ " นรก ? ไหนนรก ? พวกเจ้ากล้าจะคิดว่าตัวเองเป็นนรก ? แม้แต่เจ้านรกมาด้วยตัวเอง ข้าก็จะฆ่ามันและเหยียบพวกมันลงใต้ฝ่าเท้าข้าอยู่ดี "
" โอ้ อามิตตาพุทธ " หลวงจีนผีเริ่มท่องบดสวด เมื่อเสียงบทสวดออกมาร่างกายของหลวงจีนผีปลดปล่อยกลิ่นอายน่ากลัว มันราวกับว่าเขาเป็นผู้บรรลุธรรมจากความมืดและหัวเราะด้วยเสียงที่ชั่วร้าย
หลวงจีนผีนั้นมีชื่อเสียงอย่างมากในโลกใต้พิภพศักดิ์สิทธิ์ด้านความไร้เมตตา หลายคนกลายเป็นหวาดกลัวเมื่อเชื่อของเขาถูกนำขึ้นมา
" ประสกหลี่ช่างมีความมั่นใจ เจ้ามาผิดสถานที่แล้ว นี้เป็นโลกของผีและเจ้าเพียงลำพังไม่สามารถหยุดพายุได้ " หลวงจีนผีกล่าวด้วยรอยยิ้ม
" โลกของผี ? " หลี่ฉีเย่ยักคิ้วของเขาและเอ่ย " แล้วยังไง ? ข้าก็จะยังคงเหยียบย่ำชั้นฟ้าแม้ว่าที่นี่จะเป็นโลกของผี ! " จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในโอเอซิสอย่างไม่แยแส
นายน้อยกระดูกทองคำ , เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์ , หลวงจีนผี , นายน้อยร้อยพรรคมองหน้ากัน ผู้เชียวชาญเผ่าพันธ์ผีเจ็ดร้อยคนพุ่งไปด้านหน้าขว้างเส้นทางของหลี่ฉีเย่
นายน้อยร้อยพรรคยิ้มอย่างสบายๆ " สหายหลี่ ขออภัยแต่สถานที่แห่งนี้เป็นของพวกเราเผ่าผี ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะเข้าไปได้ "
หลี่ฉีเย่เหลือบมองไปยังอัจฉริยะรุ่นเยา จากนั้นก็มองผู้เชียวชาญจากเผ่าพันธ์ผีอีกนับร้อยและระเบิดเสียงหัวเราะ
ขณะเดียวกัน เหล่าผู้เชียวชาณจากเผ่าพันธ์ผีเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขานั้นเป็นคนจากนิกายขนาดใหญ่และขนาดเล็ก สมบัติจากทะเลสาปยิ่งกลายเป็นส่องสว่างมากยิ่งขึ้น นี้หมายความว่ามันจะปรากฏขึ้นเร็วๆนี้ ฝูงชนกลายเป็นตื่นเต้นยินดีและรอคอยการปรากฏตัวของมัน หากพวกเขาสามารถอยู่ร่วมกลุ่มกับเหล่าอัจฉริยะพวกเขาสามารถรับสมบัติพวกนี้ได้ นอกจากนี้การฆ่ามนุษย์อย่างหลี่ฉีเย่จะเป็นการส่งข้อความเตือนไปยังเผ่าอื่นๆ พวกเขาจึงมีความสุขที่จะทำสิ่งนี้
" แล้วอย่างไร ? " หลี่ฉีเย่มองไปยังฉิวหรงว่านเสวี่ยก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม " วันนี้ข้ากำลังอารมณ์ดี ดังนั้นข้าจะให้โอกาสพวกเจ้า ปล่อยนางไปแล้วข้าจะยกโทษให้พวกเจ้าทั้งหมด "
" ช่างเป็นคำพูดที่ใหญ่โต ! " เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์หัวเราะก่อนจะเอ่ย " พวกเราสามารถปล่อยนางไปได้หากเจ้ายอมแพ้ หากเจ้ายอมแพ้นางจะจากไปอย่างปลอดภัย..."
" หลวงจีนคนนี้รับประกันได้ว่าพวกเราจะทำเช่นนั้น นอกจากนี้พวกเราจะไม่สร้างความยุ่งยากให้กับเผ่าเงาหิมะ แต่หากเจ้าไม่ให้ความร่วมมือ นี้มันก็ยากที่จะเอ่ย แม้ว่าโลกใต้พิภพศักดิ์สิทธิ์จะกว้างใหญ่ มันก็ไม่มีสถานที่ที่จะให้เผ่าพันธ์เล็กๆได้อยู่อย่างสงบสุข " หลวงจีนผีเอ่ยด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
" ข้าเองก็สัญญาได้เช่นกัน " นายน้อยกระดูกทองคำเอ่ยเสียงเย็นชา เขานั้นเป็นโครงกระดูกสีทองดังนั้นเขาจึงเอ่ยอย่างไร้อารมณ์
" สหายหลี่ควรคิดเรื่องนี่อย่างระมัดระวังเพราะมันไม่ได้ส่งผลให้แต่กับเจ้า หากเจ้ากล้าต่อต้านกับเผ่าพันธ์ผีทั้งโลก ไม่เจ้าที่จะตายโดยปราศจากหลุมฝังศพ เผ่าเงาหิมะก็จะมีชะตากรรมเช่นเดียวกัน ! มันจะไม่มีสถานที่สำหรับพวกเขา...นั้นหมายความว่าหากพวกเขายังมีชีวิตรอดละก็นะ " นายน้อยร้อยพรรคเอ่ยด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
ไม่มีอะไรจะดีกับพวกเขาไปกว่าการที่หลี่ฉีเย่ยอมจำนนและเชื่อฟัง ในเวลาเดียวกันผู้ฝึกตนคนอื่นก็มองหลี่ฉีเย่ราวกับเสือมองเหยื่อ นี้เป็นโอกาสที่หายากที่พวกเขาจะได้แสดงผลงาน
ขณะที่ผู้ฝึกตนจากเผ่าอื่นมองด้วยใจที่สั่นสะท้าน เผ่าพันธ์ผีนั้นโหดร้ายอย่างมากในเวลานี้ และยิ่งพวกเขาเป็นพันธมิตรกันก็ยิ่งกดขี่ผู้คนมากขึ้น เหล่าผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์เชื่อว่าหลี่ฉีเย่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้ ไม่เช่นนั้นความตายเป็นผลลัพธ์เดียวที่จะเกิดขึ้น
หากกลุ่มของนายน้อยกระดูกทองคำร่วมมือกันเพื่อที่จะกำราบหลี่ฉีเย่และเผ่าเงาหิมะ เช่นนั้นเผ่าผีอื่นๆก็ยินดีจะเข้าร่วม
สำหรับเผ่าพันธ์ผี มนุษย์นั้นจะสามารถฆ่าเวลาใดก็ได้ สุดท้ายแม้ว่าเผ่าเงาหิมะจะเป็นเผ่าผี แต่ก็เป็นเพียงเผ่เล็กๆ ใครจะสนใจพวกเขากัน ? เหล่านิกายทรงอำนาจล้วนแต่ยินดีหากสร้างความโปรดปรานให้กับเจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์และเข้าร่วมกับกองกำลังของตี๋เชาได้
หลี่ฉีเย่นั้นถูกบังคับให้ไปสู่ความตายโดยไม่มีทางเลือกอื่น
เห็นได้ชัดว่าเหล่าพันธมิตรนั้นต้องการจะฆ่าหลี่ฉีเย่ ไม่ว่าจะทรงอำนาจขนาดไหนเขาก็ยังเป็นมนุษย์ เขาไม่มีทางหยุดอัจฉริยะทั้งสี่ด้วยตัวเองได้ !
นอกจากนี้ยังมีนิกายขนาดใหญ่หนุนหลังพวกเขา เผ่าเงาหิมะไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนพวกเขาก็จะต้องล่มสลายโดยสมบูรณ์
" จุดจบของเขาคือความตาย " ผู้ฝึกตนจากเผ่าอื่นสงสารหลี่ฉีเย่ตัวเลือกของเขามีเพียงยอมรับอย่างเชื่องๆ ไม่เช่นนั้นจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่หมดหวัง
การต่อต้านเผ่าพันธ์ผีตอนนี้กลายเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ หากหลี่ฉีเย่ยอมแพ้บางทีเขาอาจจะช่วยฉิวหรงว่านเสวี่ยและเผ่าเงาหิมะไว้ได้
หลายคนนั้นเริ่มวิตกกังวล เผ่าพันธ์ผีนั้นก้าวร้าวเกินไป ! วันนี้เหยื่อของพวกเขาคือหลี่ฉีเย่ แต่พรุ่งนี้มันอาจจะเป็นพวกเขาแทน ทว่าพวกเขาก็ไร้ความหวังและไม่สามารถทำสิ่งใดได้ นอกจากดินแดนเมฆเหิน ที่อื่นในโลกใต้พิภพศักดิ์สิทธิ์เป็นของเผ่าพันธ์ผี
" ดังนั้นเป็นว่าข้าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมจำนน ? " หลี่ฉีเย่หัวเราะและเอ่ยถาม
" ไม่ว่าจะเป็นเพื่อตัวเองหรือเพื่อหัวหน้าฉิวหรง ตัวเลือกของสหายหลี่คือยอมแพ้ซะตอนนี้ พวกเราจะให้เจ้าจากไปอย่างสงบหากยอมแพ้ตอนนี้ " นายน้อยร้อยพรรคเอ่ย
" เจ้ามนุษย์สวะ ยอมแพ้ซะ ! " ผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ของเผ่าพันธ์ผีในโอเอซิสตะโกน
" อย่าได้แสดงความเมตตา หากเข้ากล้าที่ต่อต้าน ! "
" ถูกต้อง ! ใครก็ตามที่กล้าจะต่อต้านเผ่าพันธ์ผีของพวกเรา พวกมันจะตายโดยไร้หลุมฝังศพ ! " ผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์จากเผ่าพันธ์ผีหลายคนตะโกนจากบรรยากาศโดยรอบ
พวกเขารู้สึกว่าหลี่ฉีเย่นั้นเป็นปลาบนเขียงในขณะที่พวกเขาเป็นนักล่า ด้วยแรงกดดันที่โหดร้ายเช่นนี้ พวกเขามองหลี่ฉีเย่ราวกับคนตายไปแล้ว
เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก่อนจะมองหลี่ฉีเย่และเอ่ย " คนแซ่หลี่ มันยังไม่สายไป มาทีนี่และร้องขอความเมตตาต่อหน้าข้า " ด้วยพันธมิตรที่ทรงอำนาจเจ้าชายมั่นใจอย่างมากว่าเขาจะกำราบหลี่ฉีเย่ได้
ด้วยสถานการณ์โดยรอบ ฉิวหรงว่านเสวี่ยรีบส่ายหัวของนางและเอ่ย " นายน้อยไม่ได้นะ ! " แม้ว่านางพยามจะหนี นายน้อยร้อยพรรคก็ขว้างเส้นทางนางไว้
หลี่ฉีเย่ฉีกยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เขาจะฉีกได้ก่อนจะเอ่ยช้าๆ " วันนี้ อารมณ์ของข้านั้นดีมากจริงๆ น่าเสียดายบางคนนั้นไม่เห็นค่ามัน " หลี่ฉีเย่นั้นกล่าวตามจริง หลังจากพยามอยู่หลายครั้งเขาในที่สุดก็เข้าใจวงโคจรที่ลึกลับของมดเหล่านั้นได้ เขาได้เข้าใจเต๋าที่ลึกซึ้งและมันขยายมุมมองของเขาออกไป
การเก็บเกี่ยวที่เหนือความคาดหมายเช่นนี้ทำให้เขาอยู่ในอารมณ์ที่ดีอย่างมาก แต่คนเหล่านี้ล้วนไม่ค่าของมันอยู่ในสายตา
" พยามจะขู่ข้า ? " หลี่ฉีเย่หรี่สายตาของเขาก่อนจะกวาดสายตาไปยังเหล่าเผ่าพันธ์ผีด้านหน้าและประกาศ " หากพวกเจ้าต้องการจะเป็นศัตรู ข้ามีให้สองทางเลือก หนึ่งคือพวกเจ้าควรจะไสหัวไปตอนที่ข้าอารมณ์ดี สองคือข้าจะฆ่ามดปลวกเช่นพวกเจ้าและอาบแผ่นดินนี้ด้วยเลือด ! "
การประกาศอย่างฉับพลันนี้ทำให้ผู้ฝึกตนคนอื่นมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง
" เจ้าโง่ ! " เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์ฺหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและเอ่ย " เจ้ากระทั้งหน้าหยิ่งยโสเมื่อยืนต่อหน้าความตาย ! สหายทั้งหลายร่วมมือกันสังหารเจ้ามนุษย์ไร้ค่านี้ ! ทำให้ทั้งโลกรู้ว่าคนที่กล้ามาต่อต้านกับเผ่าพันธ์ผีมันจะมีจุดจบเช่นไร ! "
" มารับความตายซะ เจ้าโง่ ! " ผู้ฝึกตนเผ่าพันธ์ผีเต็มไปด้วยความโกรธ หลังจากเจ้าชายออกคำสั่ง ทั้งกลุ่มก็ปลดปล่อยพลังของพวกเขาพร้อมกับคำราม พวกเขานั้นพุ่งเขาหาหลี่ฉีเย่พร้อมกับสมบัติในมือและต้องการฉีกร่างของเจ้าสารเลวนี้
" ระวัง ! " การแสดงออกของฉิวหรงว่านเสวี่ยนั้นเปลี่ยไปอย่างมากและรีบตะโกน
" เช้งง ! " หลี่ฉีเย่เดินอย่างสบายๆไปหยิบดาบจากผู้ฝึกตนคนหนึ่งที่อยู่ด้านนอกโอเอซิสจากนั้นก็เปลี่ยนท้องฟ้าให้กลายเป็นสีดำ ออร่าสีดำนี้น่าหวาดกลัวเป็นอย่างมากราวกับมีความมืดที่ชั่วร้ายพยามจะเจาะผ่านชั้นฟ้า
" ตูม ! " ออร่าสีดำนี้ปราบปรามอาวุธทั้งหมดที่บินเข้ามาหาหลี่ฉีเย่ ดาบนับไม่ถ้วนที่พุ่งเข้ามาแตกและเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะตกลงสู่พื้นดิน ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ออร่าสีดำนั้นพุ่งไปดูเลือดจากเหล่าผู้เชียวชาญเผ่าพันธ์ผีราวกับผีดูดเลือด
ดาบปฐพีของสามเพลงดาบ - สุดยอดหยินและสุดยอดความชั่วร้ายของปีศาจ ดาบนี้ราวกับปลดปล่อยความชั่วร้ายที่หลุดออกมาจากขุมนรก คนที่เห็นดาบนี้ล้วนรู้สึกหนาวเย็นไปทั่วกระดูกสันหลัง...
" อ้ากก ! " เสียงกรีดร้องที่โหยห้วนดังขึ้น เพียงหนึ่งดาบผู้เชียวชาญนับร้อยกลายเป็นศพที่แห้งกรอบ
ฉากนี้ทำให้คนจำนวนมากตกตะลึง ใบหน้าของเจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นน่าเกลียดและคำราม " ฆ่า เจ้าเดรัจฉานนี้ซะ ! "
" ตาย ! " ผู้เชียวชาญเผ่าพันธ์ผีในโอเอซิสคำรามออกมาในเวลาเดียวกัน ดวงตาของพวกเขากลายเป็นสีแดงเข้มด้วยความกระหายเลือด พวกเขามากกว่าพันคนพุ่งไปหาหลี่ฉีเย่
ในหมู่พวกเขา มีทั้ง ชะตาลี้ลับและเซียนบรรพกาล การโจมตีของพวกเขานั้นมีจำนวนมากจนแผ่นดินยังสะเทือน
" อ่อนแอจริงๆ " หลี่ฉีเย่ยิ้มก่อนจะกวัดแกว่งดาบของเขาและก่อนจะปลดปล่อยเพลงดาบอีกครั้ง...
" เจ้าคนแซ่หลี่ เจ้าเลือกที่จะไม่ไปเส้นทางแห่งสวรรค์ แต่กลับเลือกเส้นทางที่มุ่งลงมายังนรก ! " เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์เอ่ยด้วยดวงตาที่แดงก่ำพร้อมกับกัดฟัน
หลี่ฉีเย่เอ่ยอย่างขี้เกียจ " นรก ? ไหนนรก ? พวกเจ้ากล้าจะคิดว่าตัวเองเป็นนรก ? แม้แต่เจ้านรกมาด้วยตัวเอง ข้าก็จะฆ่ามันและเหยียบพวกมันลงใต้ฝ่าเท้าข้าอยู่ดี "
" โอ้ อามิตตาพุทธ " หลวงจีนผีเริ่มท่องบดสวด เมื่อเสียงบทสวดออกมาร่างกายของหลวงจีนผีปลดปล่อยกลิ่นอายน่ากลัว มันราวกับว่าเขาเป็นผู้บรรลุธรรมจากความมืดและหัวเราะด้วยเสียงที่ชั่วร้าย
หลวงจีนผีนั้นมีชื่อเสียงอย่างมากในโลกใต้พิภพศักดิ์สิทธิ์ด้านความไร้เมตตา หลายคนกลายเป็นหวาดกลัวเมื่อเชื่อของเขาถูกนำขึ้นมา
" ประสกหลี่ช่างมีความมั่นใจ เจ้ามาผิดสถานที่แล้ว นี้เป็นโลกของผีและเจ้าเพียงลำพังไม่สามารถหยุดพายุได้ " หลวงจีนผีกล่าวด้วยรอยยิ้ม
" โลกของผี ? " หลี่ฉีเย่ยักคิ้วของเขาและเอ่ย " แล้วยังไง ? ข้าก็จะยังคงเหยียบย่ำชั้นฟ้าแม้ว่าที่นี่จะเป็นโลกของผี ! " จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในโอเอซิสอย่างไม่แยแส
นายน้อยกระดูกทองคำ , เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์ , หลวงจีนผี , นายน้อยร้อยพรรคมองหน้ากัน ผู้เชียวชาญเผ่าพันธ์ผีเจ็ดร้อยคนพุ่งไปด้านหน้าขว้างเส้นทางของหลี่ฉีเย่
นายน้อยร้อยพรรคยิ้มอย่างสบายๆ " สหายหลี่ ขออภัยแต่สถานที่แห่งนี้เป็นของพวกเราเผ่าผี ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะเข้าไปได้ "
หลี่ฉีเย่เหลือบมองไปยังอัจฉริยะรุ่นเยา จากนั้นก็มองผู้เชียวชาญจากเผ่าพันธ์ผีอีกนับร้อยและระเบิดเสียงหัวเราะ
ขณะเดียวกัน เหล่าผู้เชียวชาณจากเผ่าพันธ์ผีเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขานั้นเป็นคนจากนิกายขนาดใหญ่และขนาดเล็ก สมบัติจากทะเลสาปยิ่งกลายเป็นส่องสว่างมากยิ่งขึ้น นี้หมายความว่ามันจะปรากฏขึ้นเร็วๆนี้ ฝูงชนกลายเป็นตื่นเต้นยินดีและรอคอยการปรากฏตัวของมัน หากพวกเขาสามารถอยู่ร่วมกลุ่มกับเหล่าอัจฉริยะพวกเขาสามารถรับสมบัติพวกนี้ได้ นอกจากนี้การฆ่ามนุษย์อย่างหลี่ฉีเย่จะเป็นการส่งข้อความเตือนไปยังเผ่าอื่นๆ พวกเขาจึงมีความสุขที่จะทำสิ่งนี้
" แล้วอย่างไร ? " หลี่ฉีเย่มองไปยังฉิวหรงว่านเสวี่ยก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม " วันนี้ข้ากำลังอารมณ์ดี ดังนั้นข้าจะให้โอกาสพวกเจ้า ปล่อยนางไปแล้วข้าจะยกโทษให้พวกเจ้าทั้งหมด "
" ช่างเป็นคำพูดที่ใหญ่โต ! " เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์หัวเราะก่อนจะเอ่ย " พวกเราสามารถปล่อยนางไปได้หากเจ้ายอมแพ้ หากเจ้ายอมแพ้นางจะจากไปอย่างปลอดภัย..."
" หลวงจีนคนนี้รับประกันได้ว่าพวกเราจะทำเช่นนั้น นอกจากนี้พวกเราจะไม่สร้างความยุ่งยากให้กับเผ่าเงาหิมะ แต่หากเจ้าไม่ให้ความร่วมมือ นี้มันก็ยากที่จะเอ่ย แม้ว่าโลกใต้พิภพศักดิ์สิทธิ์จะกว้างใหญ่ มันก็ไม่มีสถานที่ที่จะให้เผ่าพันธ์เล็กๆได้อยู่อย่างสงบสุข " หลวงจีนผีเอ่ยด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
" ข้าเองก็สัญญาได้เช่นกัน " นายน้อยกระดูกทองคำเอ่ยเสียงเย็นชา เขานั้นเป็นโครงกระดูกสีทองดังนั้นเขาจึงเอ่ยอย่างไร้อารมณ์
" สหายหลี่ควรคิดเรื่องนี่อย่างระมัดระวังเพราะมันไม่ได้ส่งผลให้แต่กับเจ้า หากเจ้ากล้าต่อต้านกับเผ่าพันธ์ผีทั้งโลก ไม่เจ้าที่จะตายโดยปราศจากหลุมฝังศพ เผ่าเงาหิมะก็จะมีชะตากรรมเช่นเดียวกัน ! มันจะไม่มีสถานที่สำหรับพวกเขา...นั้นหมายความว่าหากพวกเขายังมีชีวิตรอดละก็นะ " นายน้อยร้อยพรรคเอ่ยด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย
ไม่มีอะไรจะดีกับพวกเขาไปกว่าการที่หลี่ฉีเย่ยอมจำนนและเชื่อฟัง ในเวลาเดียวกันผู้ฝึกตนคนอื่นก็มองหลี่ฉีเย่ราวกับเสือมองเหยื่อ นี้เป็นโอกาสที่หายากที่พวกเขาจะได้แสดงผลงาน
ขณะที่ผู้ฝึกตนจากเผ่าอื่นมองด้วยใจที่สั่นสะท้าน เผ่าพันธ์ผีนั้นโหดร้ายอย่างมากในเวลานี้ และยิ่งพวกเขาเป็นพันธมิตรกันก็ยิ่งกดขี่ผู้คนมากขึ้น เหล่าผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์เชื่อว่าหลี่ฉีเย่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้ ไม่เช่นนั้นความตายเป็นผลลัพธ์เดียวที่จะเกิดขึ้น
หากกลุ่มของนายน้อยกระดูกทองคำร่วมมือกันเพื่อที่จะกำราบหลี่ฉีเย่และเผ่าเงาหิมะ เช่นนั้นเผ่าผีอื่นๆก็ยินดีจะเข้าร่วม
สำหรับเผ่าพันธ์ผี มนุษย์นั้นจะสามารถฆ่าเวลาใดก็ได้ สุดท้ายแม้ว่าเผ่าเงาหิมะจะเป็นเผ่าผี แต่ก็เป็นเพียงเผ่เล็กๆ ใครจะสนใจพวกเขากัน ? เหล่านิกายทรงอำนาจล้วนแต่ยินดีหากสร้างความโปรดปรานให้กับเจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์และเข้าร่วมกับกองกำลังของตี๋เชาได้
หลี่ฉีเย่นั้นถูกบังคับให้ไปสู่ความตายโดยไม่มีทางเลือกอื่น
เห็นได้ชัดว่าเหล่าพันธมิตรนั้นต้องการจะฆ่าหลี่ฉีเย่ ไม่ว่าจะทรงอำนาจขนาดไหนเขาก็ยังเป็นมนุษย์ เขาไม่มีทางหยุดอัจฉริยะทั้งสี่ด้วยตัวเองได้ !
นอกจากนี้ยังมีนิกายขนาดใหญ่หนุนหลังพวกเขา เผ่าเงาหิมะไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนพวกเขาก็จะต้องล่มสลายโดยสมบูรณ์
" จุดจบของเขาคือความตาย " ผู้ฝึกตนจากเผ่าอื่นสงสารหลี่ฉีเย่ตัวเลือกของเขามีเพียงยอมรับอย่างเชื่องๆ ไม่เช่นนั้นจะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่หมดหวัง
การต่อต้านเผ่าพันธ์ผีตอนนี้กลายเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ หากหลี่ฉีเย่ยอมแพ้บางทีเขาอาจจะช่วยฉิวหรงว่านเสวี่ยและเผ่าเงาหิมะไว้ได้
หลายคนนั้นเริ่มวิตกกังวล เผ่าพันธ์ผีนั้นก้าวร้าวเกินไป ! วันนี้เหยื่อของพวกเขาคือหลี่ฉีเย่ แต่พรุ่งนี้มันอาจจะเป็นพวกเขาแทน ทว่าพวกเขาก็ไร้ความหวังและไม่สามารถทำสิ่งใดได้ นอกจากดินแดนเมฆเหิน ที่อื่นในโลกใต้พิภพศักดิ์สิทธิ์เป็นของเผ่าพันธ์ผี
" ดังนั้นเป็นว่าข้าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมจำนน ? " หลี่ฉีเย่หัวเราะและเอ่ยถาม
" ไม่ว่าจะเป็นเพื่อตัวเองหรือเพื่อหัวหน้าฉิวหรง ตัวเลือกของสหายหลี่คือยอมแพ้ซะตอนนี้ พวกเราจะให้เจ้าจากไปอย่างสงบหากยอมแพ้ตอนนี้ " นายน้อยร้อยพรรคเอ่ย
" เจ้ามนุษย์สวะ ยอมแพ้ซะ ! " ผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ของเผ่าพันธ์ผีในโอเอซิสตะโกน
" อย่าได้แสดงความเมตตา หากเข้ากล้าที่ต่อต้าน ! "
" ถูกต้อง ! ใครก็ตามที่กล้าจะต่อต้านเผ่าพันธ์ผีของพวกเรา พวกมันจะตายโดยไร้หลุมฝังศพ ! " ผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์จากเผ่าพันธ์ผีหลายคนตะโกนจากบรรยากาศโดยรอบ
พวกเขารู้สึกว่าหลี่ฉีเย่นั้นเป็นปลาบนเขียงในขณะที่พวกเขาเป็นนักล่า ด้วยแรงกดดันที่โหดร้ายเช่นนี้ พวกเขามองหลี่ฉีเย่ราวกับคนตายไปแล้ว
เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก่อนจะมองหลี่ฉีเย่และเอ่ย " คนแซ่หลี่ มันยังไม่สายไป มาทีนี่และร้องขอความเมตตาต่อหน้าข้า " ด้วยพันธมิตรที่ทรงอำนาจเจ้าชายมั่นใจอย่างมากว่าเขาจะกำราบหลี่ฉีเย่ได้
ด้วยสถานการณ์โดยรอบ ฉิวหรงว่านเสวี่ยรีบส่ายหัวของนางและเอ่ย " นายน้อยไม่ได้นะ ! " แม้ว่านางพยามจะหนี นายน้อยร้อยพรรคก็ขว้างเส้นทางนางไว้
หลี่ฉีเย่ฉีกยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เขาจะฉีกได้ก่อนจะเอ่ยช้าๆ " วันนี้ อารมณ์ของข้านั้นดีมากจริงๆ น่าเสียดายบางคนนั้นไม่เห็นค่ามัน " หลี่ฉีเย่นั้นกล่าวตามจริง หลังจากพยามอยู่หลายครั้งเขาในที่สุดก็เข้าใจวงโคจรที่ลึกลับของมดเหล่านั้นได้ เขาได้เข้าใจเต๋าที่ลึกซึ้งและมันขยายมุมมองของเขาออกไป
การเก็บเกี่ยวที่เหนือความคาดหมายเช่นนี้ทำให้เขาอยู่ในอารมณ์ที่ดีอย่างมาก แต่คนเหล่านี้ล้วนไม่ค่าของมันอยู่ในสายตา
" พยามจะขู่ข้า ? " หลี่ฉีเย่หรี่สายตาของเขาก่อนจะกวาดสายตาไปยังเหล่าเผ่าพันธ์ผีด้านหน้าและประกาศ " หากพวกเจ้าต้องการจะเป็นศัตรู ข้ามีให้สองทางเลือก หนึ่งคือพวกเจ้าควรจะไสหัวไปตอนที่ข้าอารมณ์ดี สองคือข้าจะฆ่ามดปลวกเช่นพวกเจ้าและอาบแผ่นดินนี้ด้วยเลือด ! "
การประกาศอย่างฉับพลันนี้ทำให้ผู้ฝึกตนคนอื่นมองไปที่เขาอย่างตกตะลึง
" เจ้าโง่ ! " เจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์ฺหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและเอ่ย " เจ้ากระทั้งหน้าหยิ่งยโสเมื่อยืนต่อหน้าความตาย ! สหายทั้งหลายร่วมมือกันสังหารเจ้ามนุษย์ไร้ค่านี้ ! ทำให้ทั้งโลกรู้ว่าคนที่กล้ามาต่อต้านกับเผ่าพันธ์ผีมันจะมีจุดจบเช่นไร ! "
" มารับความตายซะ เจ้าโง่ ! " ผู้ฝึกตนเผ่าพันธ์ผีเต็มไปด้วยความโกรธ หลังจากเจ้าชายออกคำสั่ง ทั้งกลุ่มก็ปลดปล่อยพลังของพวกเขาพร้อมกับคำราม พวกเขานั้นพุ่งเขาหาหลี่ฉีเย่พร้อมกับสมบัติในมือและต้องการฉีกร่างของเจ้าสารเลวนี้
" ระวัง ! " การแสดงออกของฉิวหรงว่านเสวี่ยนั้นเปลี่ยไปอย่างมากและรีบตะโกน
" เช้งง ! " หลี่ฉีเย่เดินอย่างสบายๆไปหยิบดาบจากผู้ฝึกตนคนหนึ่งที่อยู่ด้านนอกโอเอซิสจากนั้นก็เปลี่ยนท้องฟ้าให้กลายเป็นสีดำ ออร่าสีดำนี้น่าหวาดกลัวเป็นอย่างมากราวกับมีความมืดที่ชั่วร้ายพยามจะเจาะผ่านชั้นฟ้า
" ตูม ! " ออร่าสีดำนี้ปราบปรามอาวุธทั้งหมดที่บินเข้ามาหาหลี่ฉีเย่ ดาบนับไม่ถ้วนที่พุ่งเข้ามาแตกและเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะตกลงสู่พื้นดิน ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ออร่าสีดำนั้นพุ่งไปดูเลือดจากเหล่าผู้เชียวชาญเผ่าพันธ์ผีราวกับผีดูดเลือด
ดาบปฐพีของสามเพลงดาบ - สุดยอดหยินและสุดยอดความชั่วร้ายของปีศาจ ดาบนี้ราวกับปลดปล่อยความชั่วร้ายที่หลุดออกมาจากขุมนรก คนที่เห็นดาบนี้ล้วนรู้สึกหนาวเย็นไปทั่วกระดูกสันหลัง...
" อ้ากก ! " เสียงกรีดร้องที่โหยห้วนดังขึ้น เพียงหนึ่งดาบผู้เชียวชาญนับร้อยกลายเป็นศพที่แห้งกรอบ
ฉากนี้ทำให้คนจำนวนมากตกตะลึง ใบหน้าของเจ้าชายประกายศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นน่าเกลียดและคำราม " ฆ่า เจ้าเดรัจฉานนี้ซะ ! "
" ตาย ! " ผู้เชียวชาญเผ่าพันธ์ผีในโอเอซิสคำรามออกมาในเวลาเดียวกัน ดวงตาของพวกเขากลายเป็นสีแดงเข้มด้วยความกระหายเลือด พวกเขามากกว่าพันคนพุ่งไปหาหลี่ฉีเย่
ในหมู่พวกเขา มีทั้ง ชะตาลี้ลับและเซียนบรรพกาล การโจมตีของพวกเขานั้นมีจำนวนมากจนแผ่นดินยังสะเทือน
" อ่อนแอจริงๆ " หลี่ฉีเย่ยิ้มก่อนจะกวัดแกว่งดาบของเขาและก่อนจะปลดปล่อยเพลงดาบอีกครั้ง...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น