ตอนที่ 521 ปลาคาร์ฟยอดอเพรช
ขณะที่ข่าวของหลี่ฉีเย่ที่ได้เก็บหินโชคชะตาจำนวนมากกระจายไปทั่วทุกที่ หลี่ฉีเย่และหลานอวิ๋นจูได้ออกมาจากเขตโลหะ แม้ว่ายังมีสมบัติอีกจำนวนมาก แต่หลี่ฉีเย่ไม่ต้องการจะเสียเวลาที่นี่มากนัก
หลานอวิ๋นจูนั้นไปหาข่าวบางอย่างและรีบกลับมา " ข้าได้ยินข้อมูลบางอย่างมา เกาะที่สูญหายที่ท่านสนใจนั้นอยู่ในเขตปฐพี "
หลี่ฉีเย่นั้นยังคงสงบหลังจากได้ยินเรื่องนี้ มันเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้ ก่อนหน้านี้เขาแน่ใจว่าสิ่งที่เขาต้องการนั้นอยู่ในหลุมฝังศพ และตอนนี้เกาะที่สูญหายได้รับการยืนยันว่าอยู่ที่นี่ทำให้เขาสบายใจ
" ตอนนี้เกาะเป็นอย่างไรบ้าง ? " หลี่ฉีเย่เอ่ยถาม
หลานอวิ๋นจูเอ่ย " ข้าได้ยินมาว่ามันไม่ต่างจากตอนที่อยู่ในทะเล ยังถูกปกคลุมไปด้วยหมอก หมอกรอบมันดูเหมือนจะบางลงแต่ยังไม่สามารถมองเห็นเกาะได้ "
" ข้ารู้ " หลี่ฉีเย่รู้ว่าไม่ช้าก็เร็ว เกาะจะเผยตัวตนที่แท้จริงของมัน การปรากฏตัวของมันในหลุมฝังศพแห่งลางร้ายนั้นมีเหตุผล
" พวกเราจะไปที่เกาะตอนนี้เลยหรือไม่ ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ย ความจริงนางนั้นอยากรู้อยากเห็นอย่างมากเมื่อตอนมันอยู่ที่เกาะนับพัน นางนั้นสงสัยว่าการปรากฏตัวของเกาะที่สูญหายนี้จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับหลี่ฉีเย่
" ไม่ มันยังต้องใช้เวลา พวกเรารอให้หมอกหายไปซะก่อน หากมันอยู่ที่นี่เช่นนั้นก็ไม่ต้องรีบ รวมถึงข้ายังมีกุญแจหลุมฝังศพแห่งลางร้ายอยู่ " หลี่ฉีเย่เอ่ยอย่างสบายๆ
หลานอวิ๋นจูถามอย่างสงสัย " มีอะไรอยู่บนเกาะที่สูญหาย ? ข้าได้ยินมาว่าผู้คนได้ยินเสียงคำรามของมังกรและฟินิกซ์อมตะ หรืออาจจะมีสัตว์ประหลาดลึกลับหรืออาวุธลึกลับอยู่บนเกาะ ? "
" ข้าไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์หรือไม่ " หลี่ฉีเย่ยิ้มและหรี่สายตา " แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือมีบางอย่างที่ท้าทายสวรรค์อยู่บนเกาะ ทว่ามันยากที่จะเอ่ยว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือเลวร้าย มันขึ้นอยู่กับคน "
" เช่นนั้นมันคืออะไร ? " หลานอวิ๋นจูถามต่อ นางนั้นเห็นได้ชัดว่าหลี่ฉีเย่สนใจของที่อยู่บนเกาะอย่างมาก และนางรู้ว่ามีไม่กี่สิ่งในโลกที่เขาสนใจ
หลี่ฉีเย่มองไปยังเส้นขอบฟ้าด้วยสายตาที่จริงจัง " สิ่งมีชีวิต " เขาเงียบชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ " สิ่งมีชีวิตที่ทำลายเทพ และแม้แต่จักรพรดริอมตะก็ยังระวังมันเป็นอย่างมาก "
" ทำลายเทพและทำให้จักรพรรดิอมตะหวาดกลัว ! " หลานอวิ๋นจูหน้าซีดและเอ่ย " มันมีสิ่งมีชีวิตเช่นนั้นอยู่บนโลกจริงๆ ? "
นี้มันเป็นตัวตนแบบใดกัน ? จักรพรรดิอมตะผู้ที่แบกเจตจำนงแห่งสวรรค์ และพวกเขาถูกเรียกว่าเจ้าชายหรือเจ้าหญิงแห่งสวรรค์ที่แท้จริง ผู้ที่ได้รับการยอมรับจากสวรรค์ด้วยตัวเอง เช่นนั้นมันเป็นสิ่งมีชีวิตหรือตัวตนแบบใดที่ทำให้คนอย่างจักรพรรดิอมตะหวาดกลัว ?
" นี่เป็นเพียงการคาดเดาส่วนตัวของข้าเท่านั้น " หลี่ฉีเย่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม " นี่แค่การคาดเดา หากข้าเข้าใจไม่ผิดสิ่งนี้นั้นมีชีวิตอยู่จริงและถูกผนึกอยู่เป็นเวลานาน ทว่ามันก็ถึงเวลาที่จะปรากฏตัวภายใต้แสงอาทิตย์อีกครั้ง "
" มันยังมีอีกข่าวหนึ่ง " หลานอวิ๋นจูถอนหายใจเบาๆและเอ่ย " ข่าวลือว่าผู้คนจากดินแดนบรรพชนมาที่นี่ ตอนนี้พวกเขานั้นมีไม่มาก - มีเพียงไม่กี่คนมาเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ ปรมจารย์หยินหยางและบรรพชนคนอื่นมาที่นี่ด้วยตัวเอง มีคนเห็นพวกเขาไปยังเกาะที่สูญหายเพื่อตรวจสอบ "
หลี่ฉีเย่ไม่ได้รู้สึกแปลกใจและยิ้มอย่างเย็นชา " ฮ่าฮ่า นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร พวกเขานั้นคงได้ยินอะไรมาและคงไม่ปล่อยโอกาสจับปลาน้ำขุนนี้ไปแน่ "
หลานอวิ๋นจูนัันมีความเห็นเช่นเดียวกัน หากเกาะที่สูญหายนั้นมีตัวตนอย่างที่หลี่ฉีเย่กล่าวไว้อยู่ ดินแดนบรรพชนย่อมไม่ปล่อยมันไปแน่
" ตอนนี้พวกเราจะไปที่ใด ? เขจไฟหรือเขตไม้ ? หรือพวกเราควรจะไปยังเขตปฐพี ? " หลานอวิ๋นจูกลับมาถามอีกครั้ง
" กลุ่มของผู้นำนิกายเต๋าอยู่ที่เขตใด ? " หลี่ฉีเย่เอ่ยถาม
" ขณะที่ข้าหาข้อมูล ข้าได้ยินมาว่ากลุ่มของท่านอาจารย์อยู่ที่เขตน้ำ เนื่องจากไม่ได้อยู่ในเขตเดียวกัน มันจึงยากที่จะติดต่อกับท่านอาจารย์ " หลานอวิ๋นจูเอ่ย
หลี่ฉีเย่ลูบคางของเขาและเอ่ย " เขตน้ำ...ก็ดี พวกเราจะไปยังเขตน้ำ จากความรู้ของข้า มันไม่ใช่สถานที่ที่แย่นัก "
หลานอวิ๋นจูนั้นตกลงเห็นด้วยเพราะนางก็อยากจะรู้ว่านิกายพันแม่น้ำหวนได้รับโชคใดๆมาบ้าง นางนั้นติดตามเขาไปยังประตูเคลื่อนย้ายเขตโลหะ และตรงไปยังเขตน้ำ
ด้วยท้องฟ้าสีคราและทะเลทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา มันกลายเป็นฉากที่น่าดูอย่างมาก วิญญาณของผู้คนจะผ่อนคลายเมื่อมาอยู่ในเขตน้ำ สายลมที่อ่อนโยนได้กวาดล้างความเหนื่อยล้าของชีวิตออกไป
หลานอวิ๋นจูอดไม่ได้ที่จะพึมพำยามยืนอยู่เหนือน้ำ " ข้าไม่คาดว่าเขตน้ำจะเป็นมหาสมุทรที่กว้างใหญ่เช่นนี้ "
" ที่นี่เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ ด้านล่างเต็มไปด้วยความลึกลับจำนวนมาก ที่ไม่สามารถขุดขึ้นมาได้ " หลี่ฉีเย่เอ่ยชื่นชม
ผู้อาวุโสของนิกายพันแม่น้ำอยู่ที่เขตน้ำ ดังนั้นหลานอวิ๋นจูจึงติดต่อวพวกเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะไปหา
เมื่อพวกเขาพบกัน เหล่าผู้อาวุโสล้วนยืนอยู่เหนือปลาปลาคาร์ฟขนาดใหญ่ พวกเขานั้นไม่ได้แยกย้ายกันและเลือกที่จะอยู่รวมกัน
ปลาคาร์ฟขนาดใหญ่นั้นว่ายไปตามมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพวกมันกำลังตามบางอย่าง หลานอวิ๋นจูจึงเอ่ยถาม " อาจารย์ พวกเรากำลังจะทำอะไร ? "
" ไล่ตามปลาตัวใหญ่ " เต๋าเบ้ากุ้ยเอ่ย
ผู้อาวุโสของนิกายกำลังจ้องมองพื้นทะเลสีฟ้าและใช้สายตากวาดไปทั่วดินแดน
" ปลาตัวใหญ่ ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถามอย่างแปลกใจ " ปลาตัวใหญ่แบบใด ? สมบัติปลารึ ? "
" ตูมม ! " เสียงสาดกระเซ็นของการปราฏตัวจากสัตว์ขนาดใหญ่ทำให้เกิดคลื่นสูง
ปลาขนาดใหญ่กระโดดออกมาจากผิวน้ำ แม้ว่าปลาคาร์ฟของที่ผู้อาวุโสขี่อยู่จะใหญ่มาก แต่ก็ยังเล็กกว่าปลาขนาดใหญ่ด้านหน้า
ร่างกายของปลาขนาดใหญ่ด้านหน้านั้นมีเกล็ดสีดำคล้ายกับเหล็กกล้า เมื่อมันพุ่งขึ้นมาแสงสะท้อนสีอ่อนสาดกระจายไปมา โดยเฉพาะยามเมื่อตัวมันถูกอาบด้วยแสงอาทิตย์
เมื่อมันกระโดด มันสร้างเป็นภาพลวงตาราวกับมังกรทะยานออกมาจากผิวทะเล พร้อมกับความรู้สึกที่ยากจะอธิบายและทำให้ผู้คนตกตะลึง !
" งดงามยิ่ง ! " หลานอวิ๋นจูเอ่ยชื่นชมปลาตัวนี้
" อยู่ใกล้กันไว้ อย่าปล่อยให้มันหนีไป ! พวกเราเสียเวลาไล่ตามมันมาเก้าวันแล้ว ! " เต๋าเบ้ากุ่ยเอ่ยสั่ง
" ตูม ! " เสียงของน้ำสาดกระจายออกมาไม่หยุด ปลาขนาดใหญ่ตัวนี้บางครั้งกระโดดขึ้นบางครั้งดำลง ยามกระโดดสร้างเป็นเสาน้ำขนาดใหญ่ ฉากอันสวยงามนี้ทำให้สายตาของหลายคนตกตะลึง ความเร็วของมันนั้นเร็วมาก แต่ความของปลาคาร์ฟของนิกายก็ตามติดไม่ลดละ
" ปลาตัวใหญ่ปรากฏที่นี่อีกครั้งแล้ว พวกเราตามมันไป ! " คลื่นกระจายของปลาตัวนี้ทำให้ผู้ฝึกตนคนอื่นตกตะลึง พวกเขาทันใดนั้นก็เริ่มที่จะไล่ตาม
ก่อนหน้านี้ไม่ได้มีเพียงนิกายพันแม่น้ำที่ไล่ตามปลาตัวนี้ ผู้ฝึกตนคนอื่นก็ติดตามมัน
หลานอวิ๋นจูมองไปยังเสาน้ำขนาดยักษ์ที่ปลานั้นสร้างและเอ่ยถาม " นี้เป็นปลาแบบใดกัน ? หรือจะเป็นราชันปลา ? "
" ไม่ มันคือปลาคาร์ฟยอดเพรช " หลี่ฉีเย่มองไปที่ปลานี่และเอ่ยอย่างชื่นชม " งดงามมาก กาลเวลาทำอะไรมันไม่ได้จริงๆ "
" นายน้อยรู้จักปลาตัวนี้ ? " เต๋าเบ้ากุ้ยนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเอ่ย " ข้านั้นต้องอ่านข้อความจากบันทึกของท่านบรรพบุรุษถึงจะรู้จักปลาตัวนี้ได้ "
" ไม่มีอะไรมาก ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับมัน ปลาตัวนี้นั้นมีเพียงตัวเดียวในโลก ข้าคิดว่าไม่สามารถหามันด้านนอกหลุมฝังศพแห่งลางร้ายได้ "
หลี่ฉีเย่ไม่เพียงรู้จักปลาคาร์ฟยอดเพรช เขานั้นกระทั้งเคยไล่ตามมันมาก่อน มันอาจจะกล่าวได้ว่าปลาตัวนี้มีความลับที่สั่นสะเทือนสวรรค์
" มันเป็นเพียงปลาคาร์ฟยอดเพรชเท่านั้น " เต๋าเบ้ากุ้ยเอ่ยต่อ " อย่างที่ท่านกล่าว ข่าวลือว่ามันปรากฏตัวเฉพาะในสถานที่แห่งนี้เท่านั้น "
" ทำไมท่านอาจารย์ถึงตอนไล่ตามปลาคาร์ฟยอดเพรช ? "หลานอวิ๋นจูเอ่ยถาม " พวกเราต้องการจะจับมัน ? " ถึงอย่างไรนางก็ไม่เห็นว่าพวกเขากำลังจะจับมันในตอนนี้
เต๋าเบ้ากุ้ยเอ่ย " หนังสือที่ท่านบรรพบุรุษทิ้งไว้ได้ได้กล่าวถึงความน่ากลัวของรังปลาคาร์ฟยอดเพรช มันสร้างสั่นสะเทือนสวรรค์และโลกนี้เป็นเหตุให้พวกเราไล่ตามมันไปที่รัง "
" ท่านรู้หรือไม่ว่ารังของมันอยู่ที่ใด ? " หลานอวิ๋นจูมองที่หลี่ฉีเย่และเอ่ยถาม ตอนนี้หลานอวิ๋นจูหากนางมีอะไรจะเริ่มถามหลี่ฉีเย่ก่อน เขานั้นรู้ทุกสิ่ง เขานั้นกระทั้งรู้จักความลับของหลุมฝังศพ ดังนั้นนางจึงคิดว่าไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้
" ข้าไม่รู้ "หลี่ฉีเย่ส่ายหัวและเอ่ย " อย่างที่บรรพบุรุษของเจ้าเคยกล่าว พวกเราทำได้เพียงติดตามมันไปจนถึงรัง เพราะรังนี้เคลื่อนไหวอยู่เสมอ สิ่งเดียวที่ทำให้ก็คือรอจนกว่าปลาคาร์ฟยอดเพรชจะกลับรังของมัน "
" น่าประทับใจอย่างยิ่งที่นายน้อยรู้จักหลายสิ่งหลายอย่างเช่นนี้ " เต๋าเบ้ากุ้ยอดไม่ได้ที่จะยกย่อง " บันทึกของท่านบรรพบุรุษได้กล่าวไว้อย่างแน่นอน พวกเราจะต้องไล่ตามมันไปจนถึงรัง "
ขณะที่ข่าวของหลี่ฉีเย่ที่ได้เก็บหินโชคชะตาจำนวนมากกระจายไปทั่วทุกที่ หลี่ฉีเย่และหลานอวิ๋นจูได้ออกมาจากเขตโลหะ แม้ว่ายังมีสมบัติอีกจำนวนมาก แต่หลี่ฉีเย่ไม่ต้องการจะเสียเวลาที่นี่มากนัก
หลานอวิ๋นจูนั้นไปหาข่าวบางอย่างและรีบกลับมา " ข้าได้ยินข้อมูลบางอย่างมา เกาะที่สูญหายที่ท่านสนใจนั้นอยู่ในเขตปฐพี "
หลี่ฉีเย่นั้นยังคงสงบหลังจากได้ยินเรื่องนี้ มันเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้ ก่อนหน้านี้เขาแน่ใจว่าสิ่งที่เขาต้องการนั้นอยู่ในหลุมฝังศพ และตอนนี้เกาะที่สูญหายได้รับการยืนยันว่าอยู่ที่นี่ทำให้เขาสบายใจ
" ตอนนี้เกาะเป็นอย่างไรบ้าง ? " หลี่ฉีเย่เอ่ยถาม
หลานอวิ๋นจูเอ่ย " ข้าได้ยินมาว่ามันไม่ต่างจากตอนที่อยู่ในทะเล ยังถูกปกคลุมไปด้วยหมอก หมอกรอบมันดูเหมือนจะบางลงแต่ยังไม่สามารถมองเห็นเกาะได้ "
" ข้ารู้ " หลี่ฉีเย่รู้ว่าไม่ช้าก็เร็ว เกาะจะเผยตัวตนที่แท้จริงของมัน การปรากฏตัวของมันในหลุมฝังศพแห่งลางร้ายนั้นมีเหตุผล
" พวกเราจะไปที่เกาะตอนนี้เลยหรือไม่ ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ย ความจริงนางนั้นอยากรู้อยากเห็นอย่างมากเมื่อตอนมันอยู่ที่เกาะนับพัน นางนั้นสงสัยว่าการปรากฏตัวของเกาะที่สูญหายนี้จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับหลี่ฉีเย่
" ไม่ มันยังต้องใช้เวลา พวกเรารอให้หมอกหายไปซะก่อน หากมันอยู่ที่นี่เช่นนั้นก็ไม่ต้องรีบ รวมถึงข้ายังมีกุญแจหลุมฝังศพแห่งลางร้ายอยู่ " หลี่ฉีเย่เอ่ยอย่างสบายๆ
หลานอวิ๋นจูถามอย่างสงสัย " มีอะไรอยู่บนเกาะที่สูญหาย ? ข้าได้ยินมาว่าผู้คนได้ยินเสียงคำรามของมังกรและฟินิกซ์อมตะ หรืออาจจะมีสัตว์ประหลาดลึกลับหรืออาวุธลึกลับอยู่บนเกาะ ? "
" ข้าไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์หรือไม่ " หลี่ฉีเย่ยิ้มและหรี่สายตา " แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือมีบางอย่างที่ท้าทายสวรรค์อยู่บนเกาะ ทว่ามันยากที่จะเอ่ยว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือเลวร้าย มันขึ้นอยู่กับคน "
" เช่นนั้นมันคืออะไร ? " หลานอวิ๋นจูถามต่อ นางนั้นเห็นได้ชัดว่าหลี่ฉีเย่สนใจของที่อยู่บนเกาะอย่างมาก และนางรู้ว่ามีไม่กี่สิ่งในโลกที่เขาสนใจ
หลี่ฉีเย่มองไปยังเส้นขอบฟ้าด้วยสายตาที่จริงจัง " สิ่งมีชีวิต " เขาเงียบชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ " สิ่งมีชีวิตที่ทำลายเทพ และแม้แต่จักรพรดริอมตะก็ยังระวังมันเป็นอย่างมาก "
" ทำลายเทพและทำให้จักรพรรดิอมตะหวาดกลัว ! " หลานอวิ๋นจูหน้าซีดและเอ่ย " มันมีสิ่งมีชีวิตเช่นนั้นอยู่บนโลกจริงๆ ? "
นี้มันเป็นตัวตนแบบใดกัน ? จักรพรรดิอมตะผู้ที่แบกเจตจำนงแห่งสวรรค์ และพวกเขาถูกเรียกว่าเจ้าชายหรือเจ้าหญิงแห่งสวรรค์ที่แท้จริง ผู้ที่ได้รับการยอมรับจากสวรรค์ด้วยตัวเอง เช่นนั้นมันเป็นสิ่งมีชีวิตหรือตัวตนแบบใดที่ทำให้คนอย่างจักรพรรดิอมตะหวาดกลัว ?
" นี่เป็นเพียงการคาดเดาส่วนตัวของข้าเท่านั้น " หลี่ฉีเย่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม " นี่แค่การคาดเดา หากข้าเข้าใจไม่ผิดสิ่งนี้นั้นมีชีวิตอยู่จริงและถูกผนึกอยู่เป็นเวลานาน ทว่ามันก็ถึงเวลาที่จะปรากฏตัวภายใต้แสงอาทิตย์อีกครั้ง "
" มันยังมีอีกข่าวหนึ่ง " หลานอวิ๋นจูถอนหายใจเบาๆและเอ่ย " ข่าวลือว่าผู้คนจากดินแดนบรรพชนมาที่นี่ ตอนนี้พวกเขานั้นมีไม่มาก - มีเพียงไม่กี่คนมาเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ ปรมจารย์หยินหยางและบรรพชนคนอื่นมาที่นี่ด้วยตัวเอง มีคนเห็นพวกเขาไปยังเกาะที่สูญหายเพื่อตรวจสอบ "
หลี่ฉีเย่ไม่ได้รู้สึกแปลกใจและยิ้มอย่างเย็นชา " ฮ่าฮ่า นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร พวกเขานั้นคงได้ยินอะไรมาและคงไม่ปล่อยโอกาสจับปลาน้ำขุนนี้ไปแน่ "
หลานอวิ๋นจูนัันมีความเห็นเช่นเดียวกัน หากเกาะที่สูญหายนั้นมีตัวตนอย่างที่หลี่ฉีเย่กล่าวไว้อยู่ ดินแดนบรรพชนย่อมไม่ปล่อยมันไปแน่
" ตอนนี้พวกเราจะไปที่ใด ? เขจไฟหรือเขตไม้ ? หรือพวกเราควรจะไปยังเขตปฐพี ? " หลานอวิ๋นจูกลับมาถามอีกครั้ง
" กลุ่มของผู้นำนิกายเต๋าอยู่ที่เขตใด ? " หลี่ฉีเย่เอ่ยถาม
" ขณะที่ข้าหาข้อมูล ข้าได้ยินมาว่ากลุ่มของท่านอาจารย์อยู่ที่เขตน้ำ เนื่องจากไม่ได้อยู่ในเขตเดียวกัน มันจึงยากที่จะติดต่อกับท่านอาจารย์ " หลานอวิ๋นจูเอ่ย
หลี่ฉีเย่ลูบคางของเขาและเอ่ย " เขตน้ำ...ก็ดี พวกเราจะไปยังเขตน้ำ จากความรู้ของข้า มันไม่ใช่สถานที่ที่แย่นัก "
หลานอวิ๋นจูนั้นตกลงเห็นด้วยเพราะนางก็อยากจะรู้ว่านิกายพันแม่น้ำหวนได้รับโชคใดๆมาบ้าง นางนั้นติดตามเขาไปยังประตูเคลื่อนย้ายเขตโลหะ และตรงไปยังเขตน้ำ
ด้วยท้องฟ้าสีคราและทะเลทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา มันกลายเป็นฉากที่น่าดูอย่างมาก วิญญาณของผู้คนจะผ่อนคลายเมื่อมาอยู่ในเขตน้ำ สายลมที่อ่อนโยนได้กวาดล้างความเหนื่อยล้าของชีวิตออกไป
หลานอวิ๋นจูอดไม่ได้ที่จะพึมพำยามยืนอยู่เหนือน้ำ " ข้าไม่คาดว่าเขตน้ำจะเป็นมหาสมุทรที่กว้างใหญ่เช่นนี้ "
" ที่นี่เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ ด้านล่างเต็มไปด้วยความลึกลับจำนวนมาก ที่ไม่สามารถขุดขึ้นมาได้ " หลี่ฉีเย่เอ่ยชื่นชม
ผู้อาวุโสของนิกายพันแม่น้ำอยู่ที่เขตน้ำ ดังนั้นหลานอวิ๋นจูจึงติดต่อวพวกเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะไปหา
เมื่อพวกเขาพบกัน เหล่าผู้อาวุโสล้วนยืนอยู่เหนือปลาปลาคาร์ฟขนาดใหญ่ พวกเขานั้นไม่ได้แยกย้ายกันและเลือกที่จะอยู่รวมกัน
ปลาคาร์ฟขนาดใหญ่นั้นว่ายไปตามมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพวกมันกำลังตามบางอย่าง หลานอวิ๋นจูจึงเอ่ยถาม " อาจารย์ พวกเรากำลังจะทำอะไร ? "
" ไล่ตามปลาตัวใหญ่ " เต๋าเบ้ากุ้ยเอ่ย
ผู้อาวุโสของนิกายกำลังจ้องมองพื้นทะเลสีฟ้าและใช้สายตากวาดไปทั่วดินแดน
" ปลาตัวใหญ่ ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถามอย่างแปลกใจ " ปลาตัวใหญ่แบบใด ? สมบัติปลารึ ? "
" ตูมม ! " เสียงสาดกระเซ็นของการปราฏตัวจากสัตว์ขนาดใหญ่ทำให้เกิดคลื่นสูง
ปลาขนาดใหญ่กระโดดออกมาจากผิวน้ำ แม้ว่าปลาคาร์ฟของที่ผู้อาวุโสขี่อยู่จะใหญ่มาก แต่ก็ยังเล็กกว่าปลาขนาดใหญ่ด้านหน้า
ร่างกายของปลาขนาดใหญ่ด้านหน้านั้นมีเกล็ดสีดำคล้ายกับเหล็กกล้า เมื่อมันพุ่งขึ้นมาแสงสะท้อนสีอ่อนสาดกระจายไปมา โดยเฉพาะยามเมื่อตัวมันถูกอาบด้วยแสงอาทิตย์
เมื่อมันกระโดด มันสร้างเป็นภาพลวงตาราวกับมังกรทะยานออกมาจากผิวทะเล พร้อมกับความรู้สึกที่ยากจะอธิบายและทำให้ผู้คนตกตะลึง !
" งดงามยิ่ง ! " หลานอวิ๋นจูเอ่ยชื่นชมปลาตัวนี้
" อยู่ใกล้กันไว้ อย่าปล่อยให้มันหนีไป ! พวกเราเสียเวลาไล่ตามมันมาเก้าวันแล้ว ! " เต๋าเบ้ากุ่ยเอ่ยสั่ง
" ตูม ! " เสียงของน้ำสาดกระจายออกมาไม่หยุด ปลาขนาดใหญ่ตัวนี้บางครั้งกระโดดขึ้นบางครั้งดำลง ยามกระโดดสร้างเป็นเสาน้ำขนาดใหญ่ ฉากอันสวยงามนี้ทำให้สายตาของหลายคนตกตะลึง ความเร็วของมันนั้นเร็วมาก แต่ความของปลาคาร์ฟของนิกายก็ตามติดไม่ลดละ
" ปลาตัวใหญ่ปรากฏที่นี่อีกครั้งแล้ว พวกเราตามมันไป ! " คลื่นกระจายของปลาตัวนี้ทำให้ผู้ฝึกตนคนอื่นตกตะลึง พวกเขาทันใดนั้นก็เริ่มที่จะไล่ตาม
ก่อนหน้านี้ไม่ได้มีเพียงนิกายพันแม่น้ำที่ไล่ตามปลาตัวนี้ ผู้ฝึกตนคนอื่นก็ติดตามมัน
หลานอวิ๋นจูมองไปยังเสาน้ำขนาดยักษ์ที่ปลานั้นสร้างและเอ่ยถาม " นี้เป็นปลาแบบใดกัน ? หรือจะเป็นราชันปลา ? "
" ไม่ มันคือปลาคาร์ฟยอดเพรช " หลี่ฉีเย่มองไปที่ปลานี่และเอ่ยอย่างชื่นชม " งดงามมาก กาลเวลาทำอะไรมันไม่ได้จริงๆ "
" นายน้อยรู้จักปลาตัวนี้ ? " เต๋าเบ้ากุ้ยนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเอ่ย " ข้านั้นต้องอ่านข้อความจากบันทึกของท่านบรรพบุรุษถึงจะรู้จักปลาตัวนี้ได้ "
" ไม่มีอะไรมาก ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับมัน ปลาตัวนี้นั้นมีเพียงตัวเดียวในโลก ข้าคิดว่าไม่สามารถหามันด้านนอกหลุมฝังศพแห่งลางร้ายได้ "
หลี่ฉีเย่ไม่เพียงรู้จักปลาคาร์ฟยอดเพรช เขานั้นกระทั้งเคยไล่ตามมันมาก่อน มันอาจจะกล่าวได้ว่าปลาตัวนี้มีความลับที่สั่นสะเทือนสวรรค์
" มันเป็นเพียงปลาคาร์ฟยอดเพรชเท่านั้น " เต๋าเบ้ากุ้ยเอ่ยต่อ " อย่างที่ท่านกล่าว ข่าวลือว่ามันปรากฏตัวเฉพาะในสถานที่แห่งนี้เท่านั้น "
" ทำไมท่านอาจารย์ถึงตอนไล่ตามปลาคาร์ฟยอดเพรช ? "หลานอวิ๋นจูเอ่ยถาม " พวกเราต้องการจะจับมัน ? " ถึงอย่างไรนางก็ไม่เห็นว่าพวกเขากำลังจะจับมันในตอนนี้
เต๋าเบ้ากุ้ยเอ่ย " หนังสือที่ท่านบรรพบุรุษทิ้งไว้ได้ได้กล่าวถึงความน่ากลัวของรังปลาคาร์ฟยอดเพรช มันสร้างสั่นสะเทือนสวรรค์และโลกนี้เป็นเหตุให้พวกเราไล่ตามมันไปที่รัง "
" ท่านรู้หรือไม่ว่ารังของมันอยู่ที่ใด ? " หลานอวิ๋นจูมองที่หลี่ฉีเย่และเอ่ยถาม ตอนนี้หลานอวิ๋นจูหากนางมีอะไรจะเริ่มถามหลี่ฉีเย่ก่อน เขานั้นรู้ทุกสิ่ง เขานั้นกระทั้งรู้จักความลับของหลุมฝังศพ ดังนั้นนางจึงคิดว่าไม่มีอะไรที่เขาไม่รู้
" ข้าไม่รู้ "หลี่ฉีเย่ส่ายหัวและเอ่ย " อย่างที่บรรพบุรุษของเจ้าเคยกล่าว พวกเราทำได้เพียงติดตามมันไปจนถึงรัง เพราะรังนี้เคลื่อนไหวอยู่เสมอ สิ่งเดียวที่ทำให้ก็คือรอจนกว่าปลาคาร์ฟยอดเพรชจะกลับรังของมัน "
" น่าประทับใจอย่างยิ่งที่นายน้อยรู้จักหลายสิ่งหลายอย่างเช่นนี้ " เต๋าเบ้ากุ้ยอดไม่ได้ที่จะยกย่อง " บันทึกของท่านบรรพบุรุษได้กล่าวไว้อย่างแน่นอน พวกเราจะต้องไล่ตามมันไปจนถึงรัง "
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น