ตอนที่ 523 อันตรายในเขตไม้
หลานอวิ๋นจูเงียบหลังจากได้ยินเรื่องนี้ มันก็เหมือนกับที่หลี่ฉีเย่ได้กล่วาไว้ นางนั้นไม่เคยอยู่ในนิกายขนาดเล็ก นางนั้นเข้านิกายพันแม่น้ำตั้งแต่ยังเยาว์ภายใต้การแนะนำของผู้อาวุโสสูงสุดหยาง และอาจารย์ของนางเป็นผู้นำนิกาย อัจฉริยะเช่นนั้นไม่รู้จักการดิ้นรนของนิกายที่อ่อนแอ
แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยหญ้าจิตวิญญาณ หลี่ฉีเย่ก็ไม่ได้ชะลอการเดินของเขา เขานำหลานอวิ๋นจูเดินเข้าไปลึกภายในเขต
เขาไม่ใช่เพียงคนเดียวที่ไม่หยุดอยุ่ด้านนอก ผู้ฝึกตนที่มีความแข็งแกร่งหรือผู้ที่มาจากนิกายขนาดใหญ่ก็ไม่ได้หยุดเช่นกัน แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยสมุนไพร พวกมันก็ยังเป็นของธรรมดา ทุกคนที่มีพลังจะไม่เสียเวลาเก็บพวกมัน
นี่เป็นความจริงโดยเฉพาะกับนิกายทรงอำนาจผู้ที่มาเพื่อหวังจะได้รับเม็ดยาราชันหรือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาจะเสียเวลาไปกับหญ้าธรรมดาเหล่านั้นทำไมกัน ?
ขณะที่หลี่ฉีเย่เดินเข้าไปลึก หญ้าภายในก็กลายเป็นเริ่มหายากและมีค่ามากขึ้น ในบางช่วงหญ้าจิตวิญญาณเริ่มปรากฏ
" นี้มันผลไม้เลือดโลหิต ! " หลานอวิ๋นจูกล่าวอย่างมีความาสุขหลังจากได้เห็นผลไม้สีแดงที่กำลังเติบโตบนต้นไม้เขียวชอุ่ม
นางนั้นต้องการจะเข้าไปใกล้ แต่ละต้นของมันทันใดนั้นก็บิดเบี้ยว
" สึบ ! " มีโครงกระดูกสีขาวปรากฏตัวออกมาจากรอยบิดเบี้ยว เพื่อเตือนหลานอวิ๋นจูไม่ให้เข้ามาใกล้
หลี่ฉีเย่ดึงนางกลับมาและเอ่ย " อย่าได้เสียเวลาที่นี่ ที่นี่ยังมีผลไม้วิญญาณระดับนี้อยุ่มาก "
หลานอวิ๋นจูหัวเราะอย่างหวาดกลัวก่อนจะเอ่ย " ยังมีพวกมันอีกมากที่นี่ ? " ในโลกด้านนอก ผลไม้เลือดโลหิตนั้นหายากอย่างมาก แม้แต่นิกายพันแม่น้ำก็มันมีเล็กน้อย
ทว่ามันก็เหมือนกับที่หลี่ฉีเย่กล่าวไว้ หลังจากที่พวกเขาข้ามภูเขามาอีกหลายลูก พวกเขาก็เห็นผลไม้เลือดโลหิตกระจายอยู่ทั่วทุกที่
หลานอวิ๋นจู ผู้ที่ติดตามอยู่ด้านหลังเขากลายเป็นตื่นตระหนกหลังจากเห็นผลไม้และหญ้าวิญญาณจำนวน " ต้นฟินิกซ์ขาว , ต้นองุ่นอัคคีรูปแบบมังกร , หญ้าหยางบริสุทธิ์อายุแปดแสนปี...."
หญ้าจิตวิญญาณของที่นี่เต็มไปด้วยความพิเศษและมีค่า ทว่าการจะเก็บพวกมันเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องง่าย พวกมันทั้งหมดต่างมีราชันแมลงและสัตว์ดุร้ายคอยปกป้อง หรือไม่พวกมันก็จะเติบโตในสถานที่อันตราย
" ทำไมพวกเราไม่เก็บพวกมันบ้าง ? " หลานอวิ๋นจูนั้นถูกล่อลวงโดยหญ้าจิตวิญญาณมากมายตรงหน้า นางนั้นมั่นใจเต็มที่ว่านางสามารถเก็บพวกมันได้อย่างง่ายดาย
" รอก่อน เช่นนั้นเจ้าจะได้เห็นว่าสวนนักปรุงยาที่แท้จริงเป็นอย่างไร " หลี่ฉีเย่ตอบด้วยรอยยิ้ม " มันยังมีของล้ำค่ามากกว่าสิ่งเหล่านี้ ทำไมพวกเราต้องมาเสียเวลาที่นี่ ? "
เมื่อพวกเขาเดินหน้าต่อไป พวกเขาก็เห็นหญ้าจิตวิญญาณที่ล้ำค่าและไม่สามารถอธิบายคำว่า ' ล้ำค่า ' ของมันได้ พวกมันเป็นของที่ประเมินราคาไม่ได้
" นี้คือต้นมังกรเพลิงม่วงอายุหนึ่งล้านห้าแสนปี ! " หลานอวิ๋นจูมองไปยังต้นไม้สมบัตินี้และตะโกนอย่างตกตะลึง ทั้งไม้และใบต่างเป็นสีม่วงเข้มและปลดปล่อยเปลวเพลิงน้อยๆออกมา นางนั้นรู้จักประโยชน์ของมันจึงเอ่ย " หากบางคนกินสิ่งนี่ พวกเขาจะถูกเสริมพลังด้วยแก่นแท้ของมังกร "
ทว่าเมื่อนางเดินเข้ามาใกล้ นางได้ยินเสียงของกระดูกจำนวนมากคืบคลานออกมาจากใต้ต้นไม้ มองไปยังสีของกระดูกเหล่านี้ไม่สามารถบอกได้ว่าพวกมันนั้นเสียชีวิตมานานเท่าไหร่
" อย่าได้แต่สู้กับคนตาย แม้หลังจากที่พวกเขาตายไปแล้ว พวกเขาก็ยังต้องการสมบัติพวกนี้ " หลี่ฉีเย่กล่าวอย่างสบายๆก่อนจะนำนางออกไป
สมุนไพรมีค่าเริ่มจะปรากฏมากขึ้นเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปข้างใน ผู้เชียวชาญและนิกายใหญ่จำนวนมมากล้วนต้องการสมุนไพรเหล่านี้
" เจ้ากำลังจะวิ่งไปใดกัน ?! " บนยอดเขา ราชันเทพสวรรค์ระเบิดพลังงานในสายเลือดพร้อมกับใช้อาวุธจักรพรรดิเพื่อที่จะจับรากของเม็ดยาราชัน
" ราชันเทพสวรรค์คนนั้นมาจากตระกูลจาง ตำนานกล่าวว่าหลังจากที่พวกเจาสร้างจักรพรรดิอมตะ ตระกูลนี่ก็อาศัยอยู่อย่างสันโดษมาเป็นเวลานาน " หลานอวิ๋นจูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยหลังจากเห็นการไล่จับนี้
ราชันเทพสวรรค์ได้นำอาวุธของจักรพรรดิออกมา แม้ว่าหลายคนต้องการที่จะได้รากเม็ดยาราชันนนี่ หลังจากเห็นราชันเทพสวรรค์ลงมือ เหล่าองค์รักษ์เทพสวรรค์ก็ทำได้เพียงยืนดูอยู่ด้านข้างไม่ว่าพวกเขาจะมีความสามารถท้าทายสวรรค์ระดับใด ราชันเทพสวรรค์ท้าทายสวรรค์เพียงพอ ไม่ต้องกล่าวถึงว่าเขานั้นนำอาวุธจักรพรรดิออกมาด้วย ไม่มีใครต้องการจะรุกรานผู้เชียวชาญเช่นนี้ !
ราชันเม็ดยานั้นถูกไล่ล่าโดยราชันเทพสวรรค์ คือต้นราชันหมอกม่วงอายุสามล้านปี รากต้นนี้วิ่งสุดชีวิตเพราะความหวาดกลัวการไล่ล่าของราชันเทพสวรรค์
รากต้นนี้รู้ว่าศัตรูของมันคือาวุธจักรพรรดิ อาวุธที่มันไม่สามารถทำอะไรได้ ดังนั้นมันจึงวิ่งอย่างรวดเร็วเข้าไปในในส่วนลึกของเขตไม้
" ตูม ! " ในเนินเขาอีกแห่ง ต้นไม้ปีศาจศักดิ์สิทธิ์ปลดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา ภายใต้ต้นปีศาจศักดิ์สิทธิ์มีผู้เชียวชาญหลายร้อยคนที่มาจากนิกายเดียวกันอยู่ พวกเขานั้นร่วมมือกันอย่างดีเพื่อที่จะถอนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์นี่
" แกร๊ก ! " ประกายไฟศักดิ์สิทธิ์ของต้นไม้ต้นนี้รวมตัวกันเป็นดาบเปลวเพลิงที๋โหดเหี้ยม และกวาดผ่านผู้เชียวชาญจำนวนมากของนิกายนี้
เห็นความน่ากลัวของดาบเพลิงนี้ยามตัดผ่าน ผู้นำนิกายอุทานอย่างตื่นตระหนก " ถอยเร็ว ! "
แต่ก็สายเกินไป มีฝนเลือดร่วงลงมาจากชั้นฟ้า เสียงของผู้เชียวชาญหลายร้อยคนกรีดร้องหลังจากการกวัดแกว่งดาบครั้งนี้
" แข็งแกร่งมาก ! " หลานอวิ๋นจูกลายเป็นตกตะลึงหลังจากเห็นความแข็งแกร่งของดาบเพลิงจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ นางนั้นมีสายตาที่ดีจึงรู้ว่าดาบนี่มีความสามารถท้าทายสวรรค์ระดับใด
" อย่าได้หลงไปกับรูปลักษณ์ภายนอกของเขตไม้ " หลี่ฉีเย่อมยิ้มอธิบาย " คนนอกอาจจะกล่าวว่าสถานที่แห่งนี้นั้นปลอดภัยกว่าที่อื่น แต่เม็ดยาราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ในเขตนี้ไม่ง่ายที่จะยั่วยุ แม้ว่ามันจะไม่มีสิ่งมีชีวิตหรือแมลงเฝ้าพวกมัน แต่พวกมันก็มีพลังอันมหาศาลด้วยตัวของพวกมัน "
หลานอวิ๋นจูนั้นตระหนักถึงเรื่องนี้ได้ เม็ดยาราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ในเขตไม้นั้นแตกต่างไปจากหินศักดิ์สิทธิ์และสมบัติโลหะจากเขตโลหะ หินและโลหะในเขตโลหะนั้นไม่มีพลังในการต่อสู้ แต่สมุนไพรเหล่านี้นั้นต่างออกไป พวกมันนั้นทรงอำนาจ และกระทั้งแข็งแกร่งกว่าราชันเทพสวรรค์
" ในสถานที่แห่งนี่ มันยังมีสมุนไพรราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าบรรพชนเที่ยงธรรม หนึ่งต้องใช้โชคอย่างมากเพื่อที่จะเห็นพวกมัน " หลี่ฉีเย่เอ่ยเตือนหลานอวิ๋นจู
ขณะที่พวกเขาเดินลึกเข้ามาภายใน ยิ่งมีสมุนไพรราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ปราฏตัวขึ้น เช่นเดียวกับน้ำพุและบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ต่อมามีทั้งต้นไม้ที่บินได้และสมุนไพรที่เปลี่ยนรูปร่างได้
ยิ่งเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ หลานอวิ๋นจูยิ่งกลายเป็นไร้คำพูด ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงเนินผาที่เก่าแก่ หลี่ฉีเย่นั้นมองมันและพบว่ามีดวงจันทร์ลอยอยู่ภายใน
" หรือนี้คือเจตจำนงดวงจันทร์อมตะในตำนาน ? " หลานอวิ๋นจูจ้องมองมันจากระยะไกลเพราะว่ามันมีคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ - เป็นชายชรา ชายชราคนนี้นั้นสวมชุดเกราะพร้อมกับมีดาบอยู่ด้านข้าง ถึงแม้ว่าดาบจะยังไม่ได้ถูกชัดออกมา แต่กลิ่นอายที่น่าสยอดยองก็แผ่ออกมาจากตัวมัน นี้แสดงให้เห็นว่ามันน่ากลัวแค่ไหน
หลานอวิ๋นจูมองไปที่ชายชราคนนี้ขณะสั่นกลัว พร้อมกับเอ่ยถาม " เขาตายแล้วหรือ ? "
" ใช่ เขาเป็นผู้รักษาเจตจำนงของยุคนี้ " หลี่ฉีเย่อธิบายอย่างมีความสุข " มันไม่ยากที่จะได้รับเจตจำนง พวกเขาต้องทำเพียงอย่างเดียวคือล้มชายคนนี้ แต่บางครั้งหลังจากที่พวกเขาเอาชนะชายชรานี้ได้ พวกเขาก็ไม่สามารถจากไปได้เพราะว่าพวกเขาถูกเปลี่ยนเป็นซากศพและกลายเป็นผู้เฝ้าเจตจำนงรุ่นต่อไป "
เห็นฉากนี้ทำให้หลานอวิ๋นจูสั่นสะท้าน บรรพชนเที่ยงธรรมนั้นก็ตายที่นี่และกลายเป็นผู้เฝ้าเจตจำนง สถานที่แห่งนี่น่ากลัวเกินไป
ขณะทีพวกเขาเดินเข้าไปยังส่วนลึกขึ้น ป่าก็เริ่มหนาขึ้นและภูเขาก็กลายเป็นอันตรายมากยิ่งขึ้น ตอนนี้เริ่มจะมีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์และราชาแมลงปกป้องพวกมัน และแม้แต่เส้นทางก็กลายเป็นลำบากมากขึ้น
แมลงและสัตว์ดุร้ายไม่ได้โจมตีผู้คนด้วยบางเหตุผล แต่ยอดเขาสูงที่อันตรายและเนินเขาที่ไม่สามารถคาดการณ์ได้นี่ทำให้ผู้คนพบกับอันตรายที่ไม่คาดคิด
" อ้ากกก ! " เสียงกรีดร้องดังออกมา หลานอวิ๋นจูสังเกตเห็นตระกูลใหญ่ที่มีผู้เชียวชาญมากกว่าพันคนได้ตกลงไปยังหลุมลึก ทว่าสิ่งที่เอาชีวิตของพวกเขาไปไม่ใช่การร่วงหล่น แต่เป็นกลุ่มของก้อนเมฆสีดำที่สืบเชื้อสายมาจากชั้นฟ้า เหมือนกับชิ้นส่วนของปีศาจที่พยามจะกลับไปรังของมัน ภายมาอีกไม่นาน เสียงกรีดร้องก็ดังไปทั่วภูเขา
หลังจากก้อนเมฆสีดำได้หายไป หลานอวิ๋นจูเห็นแต่เพียงซากโครงกระดูก ผูัเชียวชาญมากกว่าพันคนได้เหลือแต่เพียงโครงกระดูกเท่านั้น
" เผ่าแม่น้ำขาวนั้นเป็นเผ่าที่ยิ่งใหญ่ของเผ่าผี พวกเขานั้นมีองค์รักษเทพสวรรค์มากกว่าสิบคน ! " หลานอวิ๋นจูอุทานหลังจากเห็นฉากนี้
ผู้เชียวชาญมากกว่าหนึ่งพันคนและมากกว่าสิบคนในนั้นคือองค์รักษ์เทพสวรรค์ แต่พวกเขาได้กลายเป็นโครงกระดูภายในเวลาไม่กี่นาที นี่เป็นเรื่องที่น่าขนลุกมาก
ทว่าต้องขอบคุณหลี่ฉีเย่ เขานั้นนำนางไปด้วยและทั้งสองได้หลบเลี่ยงอันตรายทั้งหมดราวกับว่าพวกเขาได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์ มันเหมือนกับว่าหลี่ฉีเย่รู้จักสถานที่นี่เป็นอย่างดี เขารู้จักทุกสถานที่ที่อันตรายและรู้วิธีที่จะเลี่ยงพวกมัน
หลานอวิ๋นจูติดตามเขาไปและตระหนักได้ว่า บางครั้งเขานั้นใช้เส้นทางอ้อมเพื่อจะเข้าไปยังส่วนลึกแทนที่จะตรงเข้าไป เนื่องจากเส้นทางอ้อมนั้นได้หลีกเลี่ยงอันตรายจำนวนมาก
หลานอวิ๋นจูอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัยหลังจากเห็นเรื่องนี้ "ท่านเคยมายังหลุมฝังศพแห่งลางร้ายมาก่อน ? " เขานั้นดูเหมือนจะเคยมาที่นี่มาก่อนและคุ้นเคยมันราวกับว่าเขาไม่ได้มาเพียงแค่ครั้งเดียว
หลี่ฉีเย่ยิ้มและเอ่ยถาม " บรรพบุรุษของเจ้าไม่ได้ทิ้งแผนที่ไว้หรอกรึ ? ตัวอย่างเช่นแผนที่จุดอันตรายภายในเขตไม้ ? "
หลานอวิ๋นจูเงียบหลังจากได้ยินเรื่องนี้ มันก็เหมือนกับที่หลี่ฉีเย่ได้กล่วาไว้ นางนั้นไม่เคยอยู่ในนิกายขนาดเล็ก นางนั้นเข้านิกายพันแม่น้ำตั้งแต่ยังเยาว์ภายใต้การแนะนำของผู้อาวุโสสูงสุดหยาง และอาจารย์ของนางเป็นผู้นำนิกาย อัจฉริยะเช่นนั้นไม่รู้จักการดิ้นรนของนิกายที่อ่อนแอ
แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยหญ้าจิตวิญญาณ หลี่ฉีเย่ก็ไม่ได้ชะลอการเดินของเขา เขานำหลานอวิ๋นจูเดินเข้าไปลึกภายในเขต
เขาไม่ใช่เพียงคนเดียวที่ไม่หยุดอยุ่ด้านนอก ผู้ฝึกตนที่มีความแข็งแกร่งหรือผู้ที่มาจากนิกายขนาดใหญ่ก็ไม่ได้หยุดเช่นกัน แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยสมุนไพร พวกมันก็ยังเป็นของธรรมดา ทุกคนที่มีพลังจะไม่เสียเวลาเก็บพวกมัน
นี่เป็นความจริงโดยเฉพาะกับนิกายทรงอำนาจผู้ที่มาเพื่อหวังจะได้รับเม็ดยาราชันหรือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาจะเสียเวลาไปกับหญ้าธรรมดาเหล่านั้นทำไมกัน ?
ขณะที่หลี่ฉีเย่เดินเข้าไปลึก หญ้าภายในก็กลายเป็นเริ่มหายากและมีค่ามากขึ้น ในบางช่วงหญ้าจิตวิญญาณเริ่มปรากฏ
" นี้มันผลไม้เลือดโลหิต ! " หลานอวิ๋นจูกล่าวอย่างมีความาสุขหลังจากได้เห็นผลไม้สีแดงที่กำลังเติบโตบนต้นไม้เขียวชอุ่ม
นางนั้นต้องการจะเข้าไปใกล้ แต่ละต้นของมันทันใดนั้นก็บิดเบี้ยว
" สึบ ! " มีโครงกระดูกสีขาวปรากฏตัวออกมาจากรอยบิดเบี้ยว เพื่อเตือนหลานอวิ๋นจูไม่ให้เข้ามาใกล้
หลี่ฉีเย่ดึงนางกลับมาและเอ่ย " อย่าได้เสียเวลาที่นี่ ที่นี่ยังมีผลไม้วิญญาณระดับนี้อยุ่มาก "
หลานอวิ๋นจูหัวเราะอย่างหวาดกลัวก่อนจะเอ่ย " ยังมีพวกมันอีกมากที่นี่ ? " ในโลกด้านนอก ผลไม้เลือดโลหิตนั้นหายากอย่างมาก แม้แต่นิกายพันแม่น้ำก็มันมีเล็กน้อย
ทว่ามันก็เหมือนกับที่หลี่ฉีเย่กล่าวไว้ หลังจากที่พวกเขาข้ามภูเขามาอีกหลายลูก พวกเขาก็เห็นผลไม้เลือดโลหิตกระจายอยู่ทั่วทุกที่
หลานอวิ๋นจู ผู้ที่ติดตามอยู่ด้านหลังเขากลายเป็นตื่นตระหนกหลังจากเห็นผลไม้และหญ้าวิญญาณจำนวน " ต้นฟินิกซ์ขาว , ต้นองุ่นอัคคีรูปแบบมังกร , หญ้าหยางบริสุทธิ์อายุแปดแสนปี...."
หญ้าจิตวิญญาณของที่นี่เต็มไปด้วยความพิเศษและมีค่า ทว่าการจะเก็บพวกมันเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องง่าย พวกมันทั้งหมดต่างมีราชันแมลงและสัตว์ดุร้ายคอยปกป้อง หรือไม่พวกมันก็จะเติบโตในสถานที่อันตราย
" ทำไมพวกเราไม่เก็บพวกมันบ้าง ? " หลานอวิ๋นจูนั้นถูกล่อลวงโดยหญ้าจิตวิญญาณมากมายตรงหน้า นางนั้นมั่นใจเต็มที่ว่านางสามารถเก็บพวกมันได้อย่างง่ายดาย
" รอก่อน เช่นนั้นเจ้าจะได้เห็นว่าสวนนักปรุงยาที่แท้จริงเป็นอย่างไร " หลี่ฉีเย่ตอบด้วยรอยยิ้ม " มันยังมีของล้ำค่ามากกว่าสิ่งเหล่านี้ ทำไมพวกเราต้องมาเสียเวลาที่นี่ ? "
เมื่อพวกเขาเดินหน้าต่อไป พวกเขาก็เห็นหญ้าจิตวิญญาณที่ล้ำค่าและไม่สามารถอธิบายคำว่า ' ล้ำค่า ' ของมันได้ พวกมันเป็นของที่ประเมินราคาไม่ได้
" นี้คือต้นมังกรเพลิงม่วงอายุหนึ่งล้านห้าแสนปี ! " หลานอวิ๋นจูมองไปยังต้นไม้สมบัตินี้และตะโกนอย่างตกตะลึง ทั้งไม้และใบต่างเป็นสีม่วงเข้มและปลดปล่อยเปลวเพลิงน้อยๆออกมา นางนั้นรู้จักประโยชน์ของมันจึงเอ่ย " หากบางคนกินสิ่งนี่ พวกเขาจะถูกเสริมพลังด้วยแก่นแท้ของมังกร "
ทว่าเมื่อนางเดินเข้ามาใกล้ นางได้ยินเสียงของกระดูกจำนวนมากคืบคลานออกมาจากใต้ต้นไม้ มองไปยังสีของกระดูกเหล่านี้ไม่สามารถบอกได้ว่าพวกมันนั้นเสียชีวิตมานานเท่าไหร่
" อย่าได้แต่สู้กับคนตาย แม้หลังจากที่พวกเขาตายไปแล้ว พวกเขาก็ยังต้องการสมบัติพวกนี้ " หลี่ฉีเย่กล่าวอย่างสบายๆก่อนจะนำนางออกไป
สมุนไพรมีค่าเริ่มจะปรากฏมากขึ้นเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปข้างใน ผู้เชียวชาญและนิกายใหญ่จำนวนมมากล้วนต้องการสมุนไพรเหล่านี้
" เจ้ากำลังจะวิ่งไปใดกัน ?! " บนยอดเขา ราชันเทพสวรรค์ระเบิดพลังงานในสายเลือดพร้อมกับใช้อาวุธจักรพรรดิเพื่อที่จะจับรากของเม็ดยาราชัน
" ราชันเทพสวรรค์คนนั้นมาจากตระกูลจาง ตำนานกล่าวว่าหลังจากที่พวกเจาสร้างจักรพรรดิอมตะ ตระกูลนี่ก็อาศัยอยู่อย่างสันโดษมาเป็นเวลานาน " หลานอวิ๋นจูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยหลังจากเห็นการไล่จับนี้
ราชันเทพสวรรค์ได้นำอาวุธของจักรพรรดิออกมา แม้ว่าหลายคนต้องการที่จะได้รากเม็ดยาราชันนนี่ หลังจากเห็นราชันเทพสวรรค์ลงมือ เหล่าองค์รักษ์เทพสวรรค์ก็ทำได้เพียงยืนดูอยู่ด้านข้างไม่ว่าพวกเขาจะมีความสามารถท้าทายสวรรค์ระดับใด ราชันเทพสวรรค์ท้าทายสวรรค์เพียงพอ ไม่ต้องกล่าวถึงว่าเขานั้นนำอาวุธจักรพรรดิออกมาด้วย ไม่มีใครต้องการจะรุกรานผู้เชียวชาญเช่นนี้ !
ราชันเม็ดยานั้นถูกไล่ล่าโดยราชันเทพสวรรค์ คือต้นราชันหมอกม่วงอายุสามล้านปี รากต้นนี้วิ่งสุดชีวิตเพราะความหวาดกลัวการไล่ล่าของราชันเทพสวรรค์
รากต้นนี้รู้ว่าศัตรูของมันคือาวุธจักรพรรดิ อาวุธที่มันไม่สามารถทำอะไรได้ ดังนั้นมันจึงวิ่งอย่างรวดเร็วเข้าไปในในส่วนลึกของเขตไม้
" ตูม ! " ในเนินเขาอีกแห่ง ต้นไม้ปีศาจศักดิ์สิทธิ์ปลดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา ภายใต้ต้นปีศาจศักดิ์สิทธิ์มีผู้เชียวชาญหลายร้อยคนที่มาจากนิกายเดียวกันอยู่ พวกเขานั้นร่วมมือกันอย่างดีเพื่อที่จะถอนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์นี่
" แกร๊ก ! " ประกายไฟศักดิ์สิทธิ์ของต้นไม้ต้นนี้รวมตัวกันเป็นดาบเปลวเพลิงที๋โหดเหี้ยม และกวาดผ่านผู้เชียวชาญจำนวนมากของนิกายนี้
เห็นความน่ากลัวของดาบเพลิงนี้ยามตัดผ่าน ผู้นำนิกายอุทานอย่างตื่นตระหนก " ถอยเร็ว ! "
แต่ก็สายเกินไป มีฝนเลือดร่วงลงมาจากชั้นฟ้า เสียงของผู้เชียวชาญหลายร้อยคนกรีดร้องหลังจากการกวัดแกว่งดาบครั้งนี้
" แข็งแกร่งมาก ! " หลานอวิ๋นจูกลายเป็นตกตะลึงหลังจากเห็นความแข็งแกร่งของดาบเพลิงจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ นางนั้นมีสายตาที่ดีจึงรู้ว่าดาบนี่มีความสามารถท้าทายสวรรค์ระดับใด
" อย่าได้หลงไปกับรูปลักษณ์ภายนอกของเขตไม้ " หลี่ฉีเย่อมยิ้มอธิบาย " คนนอกอาจจะกล่าวว่าสถานที่แห่งนี้นั้นปลอดภัยกว่าที่อื่น แต่เม็ดยาราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ในเขตนี้ไม่ง่ายที่จะยั่วยุ แม้ว่ามันจะไม่มีสิ่งมีชีวิตหรือแมลงเฝ้าพวกมัน แต่พวกมันก็มีพลังอันมหาศาลด้วยตัวของพวกมัน "
หลานอวิ๋นจูนั้นตระหนักถึงเรื่องนี้ได้ เม็ดยาราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ในเขตไม้นั้นแตกต่างไปจากหินศักดิ์สิทธิ์และสมบัติโลหะจากเขตโลหะ หินและโลหะในเขตโลหะนั้นไม่มีพลังในการต่อสู้ แต่สมุนไพรเหล่านี้นั้นต่างออกไป พวกมันนั้นทรงอำนาจ และกระทั้งแข็งแกร่งกว่าราชันเทพสวรรค์
" ในสถานที่แห่งนี่ มันยังมีสมุนไพรราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าบรรพชนเที่ยงธรรม หนึ่งต้องใช้โชคอย่างมากเพื่อที่จะเห็นพวกมัน " หลี่ฉีเย่เอ่ยเตือนหลานอวิ๋นจู
ขณะที่พวกเขาเดินลึกเข้ามาภายใน ยิ่งมีสมุนไพรราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ปราฏตัวขึ้น เช่นเดียวกับน้ำพุและบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ต่อมามีทั้งต้นไม้ที่บินได้และสมุนไพรที่เปลี่ยนรูปร่างได้
ยิ่งเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ หลานอวิ๋นจูยิ่งกลายเป็นไร้คำพูด ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงเนินผาที่เก่าแก่ หลี่ฉีเย่นั้นมองมันและพบว่ามีดวงจันทร์ลอยอยู่ภายใน
" หรือนี้คือเจตจำนงดวงจันทร์อมตะในตำนาน ? " หลานอวิ๋นจูจ้องมองมันจากระยะไกลเพราะว่ามันมีคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ - เป็นชายชรา ชายชราคนนี้นั้นสวมชุดเกราะพร้อมกับมีดาบอยู่ด้านข้าง ถึงแม้ว่าดาบจะยังไม่ได้ถูกชัดออกมา แต่กลิ่นอายที่น่าสยอดยองก็แผ่ออกมาจากตัวมัน นี้แสดงให้เห็นว่ามันน่ากลัวแค่ไหน
หลานอวิ๋นจูมองไปที่ชายชราคนนี้ขณะสั่นกลัว พร้อมกับเอ่ยถาม " เขาตายแล้วหรือ ? "
" ใช่ เขาเป็นผู้รักษาเจตจำนงของยุคนี้ " หลี่ฉีเย่อธิบายอย่างมีความสุข " มันไม่ยากที่จะได้รับเจตจำนง พวกเขาต้องทำเพียงอย่างเดียวคือล้มชายคนนี้ แต่บางครั้งหลังจากที่พวกเขาเอาชนะชายชรานี้ได้ พวกเขาก็ไม่สามารถจากไปได้เพราะว่าพวกเขาถูกเปลี่ยนเป็นซากศพและกลายเป็นผู้เฝ้าเจตจำนงรุ่นต่อไป "
เห็นฉากนี้ทำให้หลานอวิ๋นจูสั่นสะท้าน บรรพชนเที่ยงธรรมนั้นก็ตายที่นี่และกลายเป็นผู้เฝ้าเจตจำนง สถานที่แห่งนี่น่ากลัวเกินไป
ขณะทีพวกเขาเดินเข้าไปยังส่วนลึกขึ้น ป่าก็เริ่มหนาขึ้นและภูเขาก็กลายเป็นอันตรายมากยิ่งขึ้น ตอนนี้เริ่มจะมีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์และราชาแมลงปกป้องพวกมัน และแม้แต่เส้นทางก็กลายเป็นลำบากมากขึ้น
แมลงและสัตว์ดุร้ายไม่ได้โจมตีผู้คนด้วยบางเหตุผล แต่ยอดเขาสูงที่อันตรายและเนินเขาที่ไม่สามารถคาดการณ์ได้นี่ทำให้ผู้คนพบกับอันตรายที่ไม่คาดคิด
" อ้ากกก ! " เสียงกรีดร้องดังออกมา หลานอวิ๋นจูสังเกตเห็นตระกูลใหญ่ที่มีผู้เชียวชาญมากกว่าพันคนได้ตกลงไปยังหลุมลึก ทว่าสิ่งที่เอาชีวิตของพวกเขาไปไม่ใช่การร่วงหล่น แต่เป็นกลุ่มของก้อนเมฆสีดำที่สืบเชื้อสายมาจากชั้นฟ้า เหมือนกับชิ้นส่วนของปีศาจที่พยามจะกลับไปรังของมัน ภายมาอีกไม่นาน เสียงกรีดร้องก็ดังไปทั่วภูเขา
หลังจากก้อนเมฆสีดำได้หายไป หลานอวิ๋นจูเห็นแต่เพียงซากโครงกระดูก ผูัเชียวชาญมากกว่าพันคนได้เหลือแต่เพียงโครงกระดูกเท่านั้น
" เผ่าแม่น้ำขาวนั้นเป็นเผ่าที่ยิ่งใหญ่ของเผ่าผี พวกเขานั้นมีองค์รักษเทพสวรรค์มากกว่าสิบคน ! " หลานอวิ๋นจูอุทานหลังจากเห็นฉากนี้
ผู้เชียวชาญมากกว่าหนึ่งพันคนและมากกว่าสิบคนในนั้นคือองค์รักษ์เทพสวรรค์ แต่พวกเขาได้กลายเป็นโครงกระดูภายในเวลาไม่กี่นาที นี่เป็นเรื่องที่น่าขนลุกมาก
ทว่าต้องขอบคุณหลี่ฉีเย่ เขานั้นนำนางไปด้วยและทั้งสองได้หลบเลี่ยงอันตรายทั้งหมดราวกับว่าพวกเขาได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์ มันเหมือนกับว่าหลี่ฉีเย่รู้จักสถานที่นี่เป็นอย่างดี เขารู้จักทุกสถานที่ที่อันตรายและรู้วิธีที่จะเลี่ยงพวกมัน
หลานอวิ๋นจูติดตามเขาไปและตระหนักได้ว่า บางครั้งเขานั้นใช้เส้นทางอ้อมเพื่อจะเข้าไปยังส่วนลึกแทนที่จะตรงเข้าไป เนื่องจากเส้นทางอ้อมนั้นได้หลีกเลี่ยงอันตรายจำนวนมาก
หลานอวิ๋นจูอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัยหลังจากเห็นเรื่องนี้ "ท่านเคยมายังหลุมฝังศพแห่งลางร้ายมาก่อน ? " เขานั้นดูเหมือนจะเคยมาที่นี่มาก่อนและคุ้นเคยมันราวกับว่าเขาไม่ได้มาเพียงแค่ครั้งเดียว
หลี่ฉีเย่ยิ้มและเอ่ยถาม " บรรพบุรุษของเจ้าไม่ได้ทิ้งแผนที่ไว้หรอกรึ ? ตัวอย่างเช่นแผนที่จุดอันตรายภายในเขตไม้ ? "
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น