ตอนที่ 524 เกาะนักปรุงยาอมตะที่สูญหาย
" ไม่ " หลานอวิ๋นจูมองไปที่เขาและเอ่ย " มันมีของเช่นด้วยรึ ? ข้าเกรงว่ามันจะไม่มีของแบบนั้นบนโลก แม้ว่าบรรพบุรุษของพวกเราจะเคยมายังหลุมฝังศพแห่งลางร้าย แต่มากสุดก็น่าจะเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ท่านบรรพบุรุษไม่สามารถหาจุดปลอดภัยและอันตรายทั้งหมดได้ "

" ข้าเสียใจด้วย แต่ข้าได้รับแผนที่เก่าแก่ที่บอกถึงจุดปลอดภัยและอันตรายทั้งหมดมา " หลี่ฉีเย่ยิ้มและเอ่ยเสริม " ข้าจะบอกเจ้าถึงความลับบางอย่าง "

" มันคืออะไร ? " หลานอวิ๋นจูถามอย่างสงสัย

หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " ลองรวบรมของเก่าจำนวนมาก ตัวอย่างเช่นหนังสือหรือแผนที่ จากนั้นเจ้าอาจจะเก็บเกี่ยวบางอย่างได้แบบไม่คาดคิด ความรู้ของข้าทั้งหมดมาจากของพวกนีั "

" เพ้ยย! " หลานอวิ๋นจูมองเขาอย่างดุๆและเอ่ย " ท่านลุง ข้าไม่ได้โง่ หากท่านไม่ต้องการพูดเช่นนั้นก็ไม่ต้องพูด อย่าได้พยามจะหลอกข้า หลุมฝังศพแห่งลางร้ายเป็นหนึ่งในสิบสองหลุ่มฝังศพ เช่นนั้นมันจะมีหนังสือเก่าหรือแผ่นที่ลับเกี่ยวกับมันได้อย่างไร ? หากมันมีของเช่นนั้น หลุมฝังศพทั้งสิบก็คงไม่มีความลับใดๆเหลือแล้ว "

หลี่ฉีเย่หัวเราะและไม่สนใจความคิดนี้ ขณะที่หลานอวิ๋นจูทำได้เพียงโกรธ

เขาพานางมุ่งเข้าไปในเขตของทุ่งหญ้า มันไม่ใหญ่มากมีเพียงประมาณสิบเอเคอร์ ที่ล้วนไม่มีสิ่งใด ไม่ต้องเอ่ยถึงสมุนไพรราชันหรือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ แม้แต่สมุนไพรธรรมดาก็ไม่มีขึ้นที่นี่

ตรงกลางของทุ่งหญ้านี้มีหินจารึเก่าแก่และการปรากฏตัวของมันไม่ได้มีลักษณะพิเศษ

" ท่านลุง ท่านพาข้ามาที่นี่เพื่อดูจารึกนี่ ? " หลานอวิ๋นจูมองไปที่เขาและเอ่ย " อย่าบอกข้าว่าไม่มีความลับเกี่ยวกับจารึกนี่ ข้าไม่อยากได้ยินคำตอบเช่นนั้น "

หลี่ฉีเย่พานางข้ามลำธารและเนินเขาจำนวนมาก พร้อมกับละทิ้งสมุนไพรราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จำนวน มันไม่น่าเป็นเช่นนี้เพราะเขาไม่ได้มีเวลามากนัก

หลี่ฉีเย่ตอบด้วยรอยยิ้ม " เจ้ากล่าวถูก สถานที่แห่งนี่มีความลับ " หลี่ฉีเย่หยิบกุญแจหลุมฝังศพแห่งลางร้ายออกมา กุญแจนั้นเปล่งประกายก่อนจะเกิดอักษรโบราณปรากฏขึ้นบนจารึก

" ตึ่ง ! ตึ่ง ! ตึ่ง ! " ตัวอักษรโบราณที่ปรากฏขึ้นบนจารึกทำให้มันส่องแสงเงางามมากยิ่งขึ้น

หลานอวิ๋นจูนั้นเคยเห็นสิ่งนี่มาก่อนตอนที่หลี่ฉีเย่เปิดหลุมฝังศพแห่งลางร้าย ดังนั้นหลังจากเห็นจารึกนี่ปรากฏตัวอักษร นางก็กลั้นลมหายใจอย่างคาดหวัง

" แกร๊ก ! " จารึกเก่านั้นขยับตัวออกและเปิดเผนประตูภายใน

หลี่ฉีเย่เอื้อมมือไปเปิดมันก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม " โปรดเข้าไป เจ้าจะได้รู้ว่าสมุนไพรราชันที่แท้จริงเป็นอย่างไร "

หลานอวิ๋นจูนั้นไม่รู้ว่าอะไรอยู่ด้านหลังประตู นางสูดลมหายใจเข้าลึกและเตรียมพร้อมความประหลาดใจ นางจากนั้นก็เดินตามหลี่ฉีเย่เข้าไป

" แกร๊ํก ! " หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไปในจารึก มันก็กลับคืนสู่ตำแหน่งเดิมและไม่มีใครู้ว่ามันเคยเป็นประตูมาก่อน

หลังจากเข้ามาภายใน ข้ากรรไกรของหลานอวิ๋นจูเปิดกว้างและนางตกตะลึงต่อภาพเบื้องหน้า

นี้มันน่าตกตะลึงอย่างมาก สถานที่แห่งนี่นั้นดูเหมือนจะมีโลกเป็นของตัวเอง พวกมันมีน้ำตกและหุบเขา สามลมอ่อนๆพัดผ่านทำให้ที่นี่รู้สึกราวกับเป็นสวรรค์

ทว่านั้นยังไม่ใช่ส่วนสำคัญ จุดสำคัญก็คือมันไม่มีสมุนไพรธรรมดาและต้นไม้ธรรมดาที่นี่ พวกมันล้วนแต่เป็นสมุนไพรราชันและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

" หญ้าวิหคอมตะ , ต้นไม้จักรวาล , ไผ่แห่งความสับสน , ดอกไม้กลีบม่วง..." รายทั้งหมดเหล่านี้ล้วนแต่อยู่ในบันทึก แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ได้เห็นมันตั้งแต่ยุคเริ่มต้นแห่งเวลา เหล่าสมุนไพรอมตะและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้อยู่ขอบเขตความรู้ของนักปรุงยา การใช้สิ่งเหล่านี้ปรับแต่งเป็นการสร้างความสูญเสียที่สวรรค์ยังต้องกริ้ว

หญ้าวิหคอมตะนั้นเป็นเหมือนวิหค มันลอยอู่ในอากาศและส่งเสียงของวิหคออกมา

หลานอวิ๋นจูมองไปที่มันและพึมพำ " ตำนานกล่าว่าหญ้าชนิดจะปรากฏตัวก็ต่อเมื่อมีวิหคในตำนานทำรัง "

ต้นไม้จักรวาล นั้นปรากฏขึ้นและหายไปราวกับมันมีช่องว่างแห่งเวลาหมุนรอบตัว ลำตำของมันไม่ได้ใหญ่นัก แต่มีดวงดาราจำนวนมากอยู่บนใบของมัน

สำหรับ ดอกไม้กลีบม่วง หนึ่งในกลีบดอกของมันเริ่มจะแบ่งบาน ช่วงเวลาที่มันบานราวกับเวลาหนึ่งหมื่นปีได้ผ่านไป เวลาภายในกลีบของมันล้วนไร้ที่สิ้นสุด

หลานอวิ๋นจูต้องการดูกลีบดอกนี่แต่หลี่ฉีเย่หยุดนางและเอ่ย " อย่าได้ดูมันบานไม่ใช่นั้นเจ้าจะตกสู่หวงเวลาของมัน ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดไหน เจ้าก็ไม่สามารถหยุดมันได้ "

ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์และหญ้าอมตะเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงส่วนผสมเท่านั้น พวกมันยังเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวอย่างยิ่ง แม้แต่บรรพชนเที่ยงธรรมที่ทรงอำนาจก็ยังรู้สึกหวาดกลัว

ถึงแม้ว่าจะเห็นหญ้าทุกชนิดเหล่านี้อยู่เบื้องหน้าของนาง อัจฉริยะเช่นหลานอวิ๋นจูก็ยังพบว่าการจะเก็บพวกมันไม่ใช่เรื่องง่าย

แม้ว่าจะไม่มีราชาแมลงหรือสัตว์ดุร้ายคอยปกป้องพวกมัน แต่ตัวของพวกมันเองก็แข็งแกร่งไม่แพ้บรรพชนเที่ยงธรรม

" สถานที่แห่งนี่คือที่ใดกัน ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถามด้วยอารมณ์ การได้เห็นสมบัติเหล่านี้ในโลกด้านนอกนั้นยากยิ่งกว่าการปีนป่ายขึ้นสวรรค์ แต่จากที่หลานอวิ๋นจูยืนอยู่ นางสามารถมองเห็นหญ้าอมตะและต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไกลสุดลูกหูลูกตา เรื่องที่น่าตตกตะลึงนี่แน่นอนว่าไม่สามารถเกิดได้ที่โลกภายนอก

หลี่ฉีเย่ยิ้มก่อนจะเอ่ย " เป็นสิ่งที่ผู้คนคาดเดาได้ว่าที่แห่งนี่คือที่ไหน แต่เจ้าสามารถเรียกมันได้ว่าสวนนักปรุงยาอมตะที่สูญหาย "

" สวนนักปรุงยาอมตะที่สูญหาย.. " หลานอวิ๋นจูพึมพำไปมา

นี่จึงเป็นชื่อที่เหมาะสม สถานที่อื่นจะมีสมุนไพรล้ำค่าและต้นไม้หายากเหล่านี้ได้อย่างไร ? นี่สมควรเป็นดินแดนที่สูญหายของนักปรุงยาในตำนาน

สวนเบื้องหน้านาง บางทีอาจจะเป็นส่วนของนักปรุงยาอมตะที่ตกมายังโลกมนุษย์

หลานอวิ๋นจูสงบลองก่อนจะมองไปที่หลี่ฉีเย่และเอ่ย " ราชันสมุนไพรที่เติบโตในโลกด้านนอกล้วนไม่มีค่าที่เขตไม้นี่ "

" ถูกต้อง " หลี่ฉีเย่อมยิ้มตอบ " ไม่มีที่ใดในเขตไม้จะดีไปกว่าสวนนักปรุงยาอมตะที่สูญหาย"

หลานอวิ๋นจูนึกถึงบางอย่าง ก่อนจะมองไปยังหลี่ฉีเย่และเอ่ยถาม " มันมีห้าเขตในหลุมฝังศพแห่งลางร้าย เขตไม้นั้นไม่ใช่เขตเดียวที่มีสถานที่ลับ หากสวนนักปรุงยาอมตะที่สูญหายนี่ไปเทียบกับป่าช้าสวรรค์ของเขตปฐพี พวกมันทั้งสองล้วนเป็นส่วนลับของเขตใช่หรือไม่ ? "

หลี่ฉีเย่ยิ้มก่อนจะเอ่ย " เจ้าก็ไม่ได้โง่ กล่าวให้ถูกต้องมากขึ้นทั้งห้าเขตล้วนแต่มันส่วนลับเป็นของตัวเอง "

หลานอวิ๋นจูอดไม่ได้ที่จะเอ่ย " ตำนานกล่าวว่าจักรพรรดิอมตะตี๋หยู่ได้เข้าไปยังป่าช้าสวรรค์และได้รับการใหม่เป็นชีวิตนิรันดร์ นี่เป็นสิ่งที่ทำให้รุ่นในอนาคตรู้เกี่ยวกับป่าช้าสวรรค์ในเขตปฐพี "

หลี่ฉีเย่ส่ายหัวก่อนจะเอ่ย " ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น รุ่นอนาคตนั้นไม่ได้เข้าใจกุญแจสำคัญเกี่ยวกับป่าช้าสวรรค์ในเรื่องของจักรพรรดิอมตะตี๋หยู่ เจ้าจะเข้าใจในภายหลัง "

หลานอวิ๋นจูเอ่ยถาม " ป่าช้าสวรรค์อยู่ในเขตปฐพี . มีสวนของนักปรุงยาอมตะในเขตไม้ , แล้วเขตโลหะกับเขตน้ำเล่า ? หากทั้งห้าเขตมีส่วนลับ ทั้งสองเขตก็ต้องมีเช่นกัน "

หลี่ฉีเย่ทำเพียงอมยิ้มก่อนจะเอ่ย " อันนี้ข้าก็ไม่ทราบเช่นกัน ข้าไม่ใช่คนที่รู้ทุกอย่าง หากเจ้ายังถามข้าต่อไปเช่นนี้ ข้าจะตอบมันได้อย่างไร ? "

" เช่นนั้น ? " หลานอวิ๋นจูมองไปที่หลี่ฉีเย่พร้อมกับสังเกต เพราะนางไม่มั่นใจ ในความเห็นของนางหลี่ฉีเย่แน่นอนว่าต้องรู้หนึ่งถึงสองอย่าง นางจึงเอ่ยต่อ " ข้าเข้าใจแล้วตอนนี้ แต่ละเขตจะมีส่วนลับและต้องใช้กุญแจหลุมฝังศพแห่งลางร้ายเปิดมัน ! โลกนั้นไม่รู้ว่า่กุญแจนี่ไม่ได้ใช่เปิดเพียงหลุมฝังศพแห่งลางร้ายเท่านั้น "

หลี่ฉีเย่เคาะหน้าผากของนางและเอ่ย " ฉลาดมาก เจ้ากล่าวถูก มีเพียงผู้ที่ถือกุญแจหลุมฝังศพแห่งลางร้ายเท่านั้นที่จะเข้าไปในส่วนลับได้ "

" หากท่านมีกุญแจ เช่นนั้นทำไมท่านไม่ไปเข้าส่วนลับที่เขตอื่น ? อย่างเช่นตอนที่พวกเราอยู่ที่เขตน้ำและเขตโลหะ ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถาม

ผู้คนจะบ้าอย่างแน่นอนหากพวกเขารู้ความลับนี้ ความลับเกี่ยวกับหลุมฝังศพนี่ยากจะเชื่อ เกาะนักปรุงยาอมตะที่สูญหายนั้นเป็นตัวอย่างที่ดี คนที่เข้ามายังสถานที่แห่งนี่ยามกลับออกไปราวกับเป็นผู้มั่นคั่ง

หลี่ฉีเย่ส่ายหัวก่อนจะเอ่ย " อืมม..ข้าไม่รู้ว่าส่วนลับของเขตอื่นอยู่ที่ใด "

หลานอวิ๋นจูจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคืองและเอ่ย " ท่านคิดว่าข้าโง่มากรึไง ? ท่านกระทั้งรู้แม้แต่เขตลับ ดังนั้นจะไม่รู้จักส่วนลับของเขตอื่นได้อย่างไร ? ฮึ่มม ส่วนลับเหล่านี้เห็นได้ชัดว่าหาง่ายกว่าเขตลับเสียอีก "

" เอาละ เอาละ สาวน้อย เจ้าไม่ได้โง่จริงๆ " หลี่ฉีเย่ยิ้มก่อนจะเอ่ยต่อ " มันมีกฏจำนวนมากสำหรับส่วนลึบเหล่านั้น และมันไม่ง่ายที่จะเข้าไปหยิบสมบัติ ส่วนลับของเขตน้ำและโลหะไม่ได้มีสิ่งของที่ข้าต้องการ กฏข้อแรกของข้าสำรหรัลการมาที่นี่คือตามหาสิ่งที่ข้าต้องการ สิ่งนั้นขึ้นอยู่กับเวลามันเพียงพอหรือไม่ แน่นอนเพื่อป้องกันไม่ให้ความลับในส่วนลับของเขตลับที่อื่นปรากฏ ข้าไม่สามารเดินทางไปพวกมันทุกที่ได้ "

" อะไรคือความลับที่อยู่ในส่วนลับ ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถามอย่างสงสัย นางนั้นไม่เคยได้ยินเรื่อเหล่านี้มาก่อน แต่เมื่อมันออกมาจากปากของหลี่ฉีเย่ มันย่อมไม่ใช่เรื่องโกหก